2: Rue du Commandant-Guilbaud

Nie wiem jak dotarłam domu. Pamiętam tylko, że wsadziłam Leę do taksówki i zapłaciłam kierowcy za kurs z nadwyżką. Następne co sobie przypominam to swój obraz w lustrze, rano. Wyglądałam jak totalny wrak – potargane włosy, rozmyty makijaż i pognieciona sukienka. Czułam, że alkohol ulatnia się z mojego ciała i momentalnie zachciało mi się pić. Pobiegłam do kuchni i duszkiem opróżniłam pełną butelkę wody. Jeszcze w życiu nie cieszyłam się tak ujrzawszy ten trunek. Ubierając się w wygodne odzienie i zmywając z twarzy pozostałości po make-upie, postanowiłam dowiedzieć się nieco więcej o ubiegłej nocy.

- Dzień dobry – zaśmiałam się usłyszawszy jęk bólu w słuchawce.

- Musisz być taką sadystką? Głowa mi pęka. – Lea zdecydowanie nie była w nastroju do pogaduszek. Z resztą nie mogłam się jej dziwić – naprawdę mocno poimprezowała.

- Muszę, bo jesteś moją jedyną nadzieją na poznanie prawdy o ostatnich 12 godzinach.

- Nic nie pamiętasz? – wydawała się rozbawiona – A wypiłaś mniej niż ja. Ktoś ma słabą głowę.

Prawda. Miałam słabą głowę, ale tylko i wyłącznie przez Felixa. On przeważnie nie miał ochoty na nocne wypady do „małych, dusznych pomieszczeń, wypełnionych zalewającymi się w trupa, spoconymi, zdesperowanymi ludźmi”. Preferował raczej inne formy rozrywki– kino, teatr czy spokojne knajpki, w których można było napić się wina i zjeść trufle. Nie lubiłam tego, ale robiłam to w imię zgody w związku. Jak się z resztą przekonałam – na daremno.

- Może i piję mniej, ale za to docieram do taksówki o własnych siłach – odgryzłam się triumfując uśmiechem. Nastała głucha cisza, która trwała kilka sekund.

- A jednak coś pamiętasz… W zasadzie nic się nie działo. Wiem, że strasznie narzekałaś na tych facetów, których zaczepiłaś przed klubem. Gadałaś o nich odkąd weszłyśmy, a skończyłaś dopiero jak wychodziłyśmy. Cały czas spoglądałaś na drzwi, aby przypadkiem nie przegapić momentu ich pojawienia się na horyzoncie. Ale się nie zjawili. No chyba, że ich nie zauważyłaś. Zwinęłyśmy się po 2, ja oczywiście trafiłam do złego miejsca i musiałam dzwonić po Auriela, ale jakoś o 4 byłam już w łóżku.

Całe szczęście, że Lea wszystko dokładnie zapamiętała. Nie chciałabym po fakcie dowiedzieć się o jakiejś ciąży, bądź chorobie wenerycznej. Swoją drogą, było to bardzo dziwne, że miała tak świetną pamięć, a nogi uginały się pod nią przy każdym możliwym ruchu.

- Kamień z serca. Nie przeszkadzam już. Odchorowuj sobie w spokoju. Do zobaczenia na uczelni!

Czarnowłosa rzuciła coś w stylu „No, no, pa” i wyłączyła się z ulgą. Ja też nie byłam w najlepszej kondycji, mimo to zdołałam ugotować sobie zupę i zjeść ją w cywilizowany sposób. Obejrzałam nawet transmisję z jakiegoś ważnego szczytu, w którym brał udział prezydent Francji i wzięłam się za nadrabianie notatek. A było ich naprawdę sporo. Począwszy od historycznych zagadnień, skończywszy na stu stronach artykułów z New York Timesa. Nagle usłyszałam brzdęk mojego dzwonka. Podbiegłam do szafki, na której leżała komórka i myśląc, że to Lea, nawet nie sprawdziłam wyświetlacza.

- Możesz zaczekać z tymi wywodami, aż skończę czytać te durne artykuły? – wypaliłam bezpardonowo.

- Mogę, ale wtedy nie dowiesz się arcyważnej rzeczy – usłyszałam niski, męski głos. Serce mi zadrżało, bo bardzo przypominał ten, który należał do Felixa. Zamilkłam na dłuższą chwilę.

- Przepraszam – przełknęłam ślinę z trudem – Z kim mam przyjemność rozmawiać?

- Z Aurelem, głuptasku – roześmiał się donośnie, a ulżyło jak nigdy dotąd. Przez chwilę naprawdę żyłam w przekonaniu, że moja eks miłość zadzwoniła, by mnie o czymś powiadomić.

- Naprawdę potrafisz nastraszyć człowieka.

- Myślałaś, że to Durand? Biedaczka… Zawiodłem Cię? – znowu parsknął śmiechem – Niestety to tylko ja – brzydki, okropny Auriel, który chce Ci poradzić, abyś sprawdziła internetowy serwis, bo czeka tam na Ciebie niezła niespodzianka.

- Dobra czy zła? – zapytałam zaciekawiona

- Przekonaj się sama – rzucił zawadiacko i zakończył połączenie, a ja ruszyłam wprost do komputera.

Weszłam w internetową platformę, na której zamieszczane były wiadomości od wykładowców. Moim oczom ukazała się zaznaczona na czerwono notatka z tytułem oznajmiającym iż jest to coś związanego z zaliczeniem przedmiotu. Autorem był nie kto inny, jak Felix Durand.

„ Informuję iż warunkiem zaliczenia przedmiotu jakim jest kultura mediów i telewizji, będzie przeprowadzenie wywiadu z osobą spotkaną na wyznaczonym spotkaniu. Każdy student ma obowiązek przekonać jednego z gości, do udzielenia mu wywiadu, który następnie zautoryzuje. Gotowe rozmowy proszę przesyłać w formie elektronicznej do 10 września b.r. na podany adres e-mailowy.

Spotkania będą odbywać się w następujących miejscach/terminach (dla każdej grupy inny zestaw gości, dlatego proszę przygotować się z dziedzin: polityka wewnętrzna państwa, sport regionalny, marki modowe, inwestycje w energię):

Grupa 1. 30,  rue du Commandant-Guilbaud, 5 sierpnia b.r.

Grupa 2.  rue du Faubourg Saint Honoré, 10 sierpnia b.r.

Grupa 3. 51 Avenue Montaigne, 4 sierpnia b.r.

Grupa 4. Nogent-sur-Seine, 17 sierpnia b.r.

Na wszystkich spotkaniach będę obecny, osobiście nadzorując przebieg konwersacji oraz oceniając jak wskazuje nazwa wykładów – kulturę. „

Felix jak zwykle potrafił wymyślić coś nietuzinkowo trudnego. Nie mógł po prostu podać tematu sprawozdania. Musiał udowodnić jak wielkim i poważnym jest profesorem. Kiedyś opowiadał mi o egzaminie, na którym zabrał swoich studentów pod wieżę Eiffla i kazał przeprowadzić wywiad tylko i wyłącznie z turystami. 70 osób nie zdało tego testu, gdyż mało jaki zwiedzający potrafił na tyle elokwentnie wypowiedzieć się po francusku/angielsku, by sklecić z tego jakiś ciekawy wątek. Dlatego też, obawiałam się, że w tym szczególnym przypadku – kiedy to na liście zdających, będzie miał swoją byłą, zrobi wszystko by te spotkania przeszły do legendy. Grupa numer 1 miała dodatkową wadę – ja byłam jej członkiem.

Zerknęłam w kalendarz i złapałam się za głowę – 5 sierpnia przypadał dokładnie w ten poniedziałek. Do przygotowania się miałam zaledwie półtora doby.  Potrafiłam uczyć się szybko, ale zapoznanie się z tak obszernymi zagadnieniami w tak krótkim czasie, graniczyło z cudem.

Postanowiłam więc wziąć to na chłopski rozum i przekalkulować co Durand mógłby mi podsunąć. Polityka? Zbyt się tym interesuje, więc byłoby to zbyt łatwe. Sport? Kompletnie nic nie wiem, ale nie zdołam przejrzeć i poznać wszystkich lokalnych sportowców. Poza tym, on też nie przepadał za jakimikolwiek aktywnościami fizycznymi, więc stawiałabym na arcytrudną energię. Tak, to musiało być to.

Spędziłam długie godziny na wbijaniu do głowy wskaźników, statystyk i wszystkich naukowych formułek. Gdy kładłam się spać w niedzielę, byłam z siebie magicznie dumna. Udało mi się pokonać kolejną przeciwność.

Rano wzięłam szybki prysznic, upięłam nonszalancko włosy, nałożyłam lekki makijaż, ubrałam garnitur w butelkowym odcieniu i z uśmiechem na ustach oznajmiłam taksówkarzowi adres.

Jakie było moje zdziwienie, gdy wysadził mnie tuż przed gmachem siedziby prezesury klubu Paris Saint-Germain.

Idiotka – pomyślałam - wystarczyło tylko „wygooglować” adres…