3: Batignolles-Monceau

Ganiłam się w myślach z dobre 10 minut zanim odważyłam się przejść przez wielkie, szklane drzwi z logiem PSG. Od razu przytłoczyła mnie czystość jaka panowała wewnątrz – piękny dywan w granatowym kolorze wydawał się być idealnie przystrzyżony, by w każdym miejscu miał taką samą gęstość. Mój butelkowo zielony komplecik nad wyraz niekorzystnie prezentował się na jego tle. Podeszłam do wypolerowanej na błysk, czarnej lady, za którą powinna stać sekretarka i zadzwoniłam trzykrotnie w złoty dzwoneczek. Zaczęłam zastanawiać się, po co w gmachu prezesury jakiegoś klubu piłkarskiego, hotelowy przyrząd, ale po chwili stwierdziłam, że już nic tego dnia mnie nie zdziwi. Usadowiłam swój tyłek na zamszowej kanapie w kolorze grafitu - ona również była wyszczotkowana dokładnie w tą samą stronę na całej powierzchni. Sprzątaczka musi mieć tutaj naprawdę dużo pracy. Postanowiłam opanować panikę, w jaką wpadłam w momencie ujrzenia tego okazałego budynku i przygotować taktykę, by chociaż przegrać bitwę z honorem. Wpadłam na pomysł, by wyliczyć wady i zalety jakie na ten moment posiadam: zalety były takie, że nikt mi nie przeszkadzał w ich wymyślaniu, a wady znów takie, że byłam zupełnie nieprzygotowana na rozmowę ze sportowcem, nie znałam nazwiska ani jednego piłkarza, który grałby w tym klubie, do niedawna nawet nie wiedziałam, że taki zespół w ogóle istnieje, poza tym byłam już chyba spóźniona i co najważniejsze: mój przepiękny garnitur dość wyraziście gryzł się z granatem podłogi.

- Pani na brunch? – ktoś przerwał mi wywód. I chyba lepiej, bo jeszcze trochę i poddałabym się walkowerem. Odwróciłam głowę i spostrzegłam filigranową blondynkę ubraną w białą garsonkę. Jej oczy były duże i miałam wrażenie, że przeszywa mnie na wylot. Zajęło mi dobrą chwilę zrozumienie czego tak naprawdę ode mnie chce. Pokiwałam tylko znacząco głową, a ta wskazała mi drogę do miejsca, w którym odbywało się całe zajście.

Sala była ogromna – cała pomalowana w jasną szarość z oczywistym – granatowym dywanem na podłodze. Przy wielkich oknach ustawione zostały stoły, na których leżały białe obrusy i ogrom przekąsek. Dokładnie naprzeciwko stały krzesła, na których usadowiło się już znaczne grono gości. Niepewnie przekroczyłam próg i rozejrzałam się wkoło – prawie wszyscy z mojej grupy znaleźli już sobie „ofiary” i ewidentnie rozpoczęli przeprowadzanie wywiadu.

- Jak zawsze gustownie na czas – głos Felixa nagle dobiegł mojego ucha. Poczułam jak jego silne perfumy docierają do moich nozdrzy i delikatnie je drażnią. Był tutaj. Stał dosłownie kilka centymetrów dalej i nachylał się w moją stronę. Nie mogłam się obrócić – to tylko upewniło by go w przekonaniu, że jestem tak krucha, jak mu się wydaje.

- Dlatego mam go za mało, by zajmować się konwersowaniem z Tobą – rzuciłam ostro i zostawiłam go w tyle ruszając w stronę poczęstunku. Stwierdziłam, że skoro i tak mam oblać to zaliczenie to przynajmniej będę miała z tego trochę przyjemności. Chwyciłam w dłoń talerzyk i zaczęłam przeszukiwać zawartości wielkich, posrebrzanych płyt.

- Ta sukienka z piątku znacznie bardziej pasowałaby do wystroju pomieszczenia – znowu ktoś mnie zaskoczył. Upuściłam chwycony przed chwilą kawałek sera pleśniowego i gwałtownie spojrzałam w prawo. Chłopak z lokami na głowie spoglądał na mnie z zaciekawieniem. Był ubrany w idealnie skrojony czarny garnitur i musiałam przyznać, że moja kobieca mentalność nie pozwalała nie zwrócić uwagi na jego atrakcyjność.

- Los bywa okrutny, że każe nam na siebie wpadać z taką częstotliwością – odpowiedziałam z przekąsem, a na jego twarzy pojawił się łobuzerski uśmiech. Nie potrafiłam nie poddać się temu urokowi.

- Tak, rzeczywiście nie wiem czym sobie zasłużyliśmy na takie traktowanie przez wolę bożą… - dało się wyczuć sarkazm w jego głosie – Pani tak tutaj w celach rozrywkowych, czy do pracy? Z tego co pamiętam, nie jest Pani zbytnią fanką piłki nożnej.

Był wredny, ale to sprawiało, że jeszcze bardziej mi się podobał. Cholera, przyszłam do pracy, a nie na randkę.

- I tu mnie Pan ma. Wpadłam przeprowadzić wywiad, który miał zaważyć na moim całym życiu w Paryżu, ale widzę, że raczej wszyscy gracze są już zajęci, dlatego stwierdziłam, że skoro mam wszystko stracić, to przynajmniej się najem. W końcu niecodziennie można mieć przyjemność spróbowania tak starych serów pleśniowych.

Piłkarz zaśmiał się cicho i pokręcił głową jakby nie wierząc w to co właśnie powiedziałam.

- Przyjechała Pani do Paryża, tylko po to by jeść ser pleśniowy?

- Nie tylko, przyjechałam też by skończyć studia, zostać cenioną dziennikarką, założyć rodzinę, kupić dom, nauczyć się francuskiego, ale tak – w gruncie rzeczy ser był czynnikiem, który głównie nakłonił mnie do przeprowadzki. – oboje wybuchliśmy chichotem, a wszyscy zgromadzeni zwrócili się w naszą stronę. Felix patrzył na mnie swoim jadowitym wzrokiem nie okazując żadnych uczuć. Przez myśl przemknęło mi, że może jest zazdrosny, ale od razu wybiłam to sobie z głowy. Nie należał to tego typu mężczyzn, którzy rzucają swoje kobiety, a potem zdają sobie sprawę jak wielki błąd popełnili. Prędzej obawiał się, że po prostu nabijam się z niego. Jego duma z pewnością by tego nie zniosła.

- Niegrzeczność z mojej strony. Nie przedstawiłem się. David Luiz – chłopak wyciągnął rękę w moją stronę, a ja odwzajemniłam tę czynność.

- Mila Dobravkowa. Miło mi.

- A tak z innej beczki. Mnie jeszcze nikt nie wytropił, więc masz szansę. Korzystaj – posłał mi zabójczo pociągające spojrzenie. Miałam wątpliwości czy ze mną flirtuje, czy po prostu jest taki dowcipny, ale postanowiłam pociągnąć tę zabawę.

- Uważaj, bo skorzystam nie raz.

- To co jutro o 20 w Fleur?

Totalnie mnie zaskoczył swoją propozycją. Naprawdę myślałam, że żartował. Ale jego mina była bardzo poważna.

- 20 w Fleur – potwierdziłam stanowczym tonem i kiwając znacząco głową, odeszłam od stołu.

Zaczęłam przeszukiwać wzorkiem salę, lecz wśród zajętych rozmowami ludzi, nie było Lei. Wyszłam więc z pomieszczenia i udałam się w stronę toalet. Gdy już miałam otwierać wielkie lśniące czarnym blaskiem drzwi, usłyszałam przytłumioną rozmowę kobiety i mężczyzny.

- Nie mogę tego zrobić – kobiecy głos stawiał opór. Przykleiłam ucho do połyskującej powierzchni spragniona gorących plotek.

- Daj spokój. Ona jest tak głupia, że nigdy się nie zorientuje – szeptał jej rozmówca.

- Z tego co widziałam, masz już nową zdobycz.

- Wcześniej Ci to nie przeszkadzało.

Nastała dość długa cisza. Słychać było tylko pojedyncze dźwięki mało przypominające konwersacje. Postanowiłam więc dać sobie spokój z wścibstwem i podarować parze kochanków trochę prywatności. Niestety usłyszałam coś, co zmieniło wszystko.

- Niszczysz przyjaźń Felix.

- Ty też nie jesteś święta. Pamiętaj, że dobrowolnie spałaś w moim łóżku, gdy Mila była zbyt zajęta swoim poważnym, francuskim życiem.

To mnie zabiło. Te słowa – wbite niczym miliony sztyletów, prosto w kruche serce – sprawiły, że przestałam czuć cokolwiek. Chciałam jak najszybciej się oddalić, by nikt mnie nie zauważył, ale nie potrafiłam ruszać nogami. Ręce również odmawiały mi posłuszeństwa. I wtedy niewinna, ubrana w żółty komplecik, Lea – z uśmiechem na ustach wyszła z toalety, a za nią szarmancki Durand. Kiedy zorientowali się, że stoję jak osłupiała dosłownie metr od łazienkowych drzwi, w której jeszcze przed chwilą oddawali się przyjemności – zdębieli. Radosny wyraz twarzy mojej przyjaciółki zamienił się w rozpacz.

- Mila…

- Zamilcz – przerwałam gwałtownie -  Wystarczy mi  już na dzisiaj ciekawych rozmów.

Jej partner nie raczył nawet spojrzeć mi w oczy. Doglądał czubków swoich lakierowanych butów i pewnie obmyślał plan rychłej ucieczki z tego niewygodnego położenia.

- Nie róbmy afery w takim miejscu – zdobył się na mało wysublimowaną gadkę – Załatwimy to prywatnie.

- Niczego nie będziemy załatwiać. Skończyliście ze mną definitywnie. Ty – wskazałam na Felixa – w wygodny sposób – Ty – kiwnęłam na byłą już przyjaciółkę – w mniej. Teraz możecie pieprzyć się już oficjalnie, a nie tylko w publicznej toalecie. Ja zaczynam od nowa. Bez was.

Obróciłam się na pięcie i skierowałam w stronę wyjścia. To był mój początek. Początek drogi do odnalezienia siebie.