5: Rue de l’Ecole de médecine

Powrót na uczelnię po miesiącu nieobecności spędzał mi sen z powiek. Przerwa letnia dla mnie mogłaby trwać wieczność, a nie 3 tygodnie. Sama myśl o zajęciach z Felixem była już torturą. Dlatego ubierając się w najbardziej ponurą dresową sukienkę, jaką posiadałam w swojej niezwykle „wesołej” szafie, miałam na celu nie zwracanie na siebie uwagi. Niestety – nie udało się. Głównie za sprawą Auriela, który na widok mojej sylwetki snującej się po korytarzach zabytkowego wydziału dziennikarstwa na Uniwersytecie Paryskim, nie omieszkał tego oznajmić całej grupie zgromadzonych tam studentów.

- Mila! – krzyknął tak głośno, że zapewne nawet pani recepcjonistka była w stanie w końcu zapamiętać, jak mam na imię. Gdy podszedł bliżej miałam ochotę przywalić mu w twarz, ale powstrzymałam się przed atakiem ze względu na swoją – już i tak nadszarpniętą – opinię publiczną.

- Głośniej – burknęłam i szturchnęłam go w ramię. Chłopak syknął i zakrył miejsce kontuzji drugą ręką.

- Mocniej – jego oskarżycielski ton wprawił mnie w rozbawienie – Nie powinno Ci być do śmiechu po tym co się stało.

- Ty już wiesz?

Byłam  totalnie zaskoczona szybkością z jaką rozchodziły się informacje dotyczące mojego życia.

- Lea ma długi język. Nawet jeśli chodzi o jej winę. – Auriel przeczesał palcami swoją długą grzywkę. Był chudym, wysokim brunetem z łobuzersko obciętymi włosami – krótkimi z tyłu, z długą grzywką raz po raz opadającą na oczy. Poznaliśmy się przez Blanc i od razu przypadliśmy sobie do gustu. On uwielbiał żartować – ja byłam idealnym obiektem doświadczalnym. Obojgu pasował taki układ.

- I co na ten temat myślisz? – zapytałam spoglądając w jego stronę. Nie ogolił się dzisiaj i przez to delikatny zarost sprawiał, że wyglądał męsko – co zdecydowanie nie było w jego stylu. Jego twarz zawsze miała dziecięcy wyraz. Walczył z tym od kiedy pamiętam, a wystarczyło trochę brody.

- Że jest zdzirą. Ale dalej przyjaciółką – poprawił dół granatowego swetra i pstryknął mi w nos – Musisz z nią pogadać Mili, inaczej nigdy nie da Ci spokoju. I ty też sobie nie dasz.

- A co jak nie chcę?

- To Cię do tego zmuszę – uśmiechnął się – Albo co gorsza – zorganizuję zaaranżowane spotkanie i wtedy już nie będziesz miała wyjścia moja słodka Czeszko – uwielbiał podkreślać moją narodowość. Byłam w stanie mu to wybaczyć – w końcu był Francuzem.

Prychnęłam tylko na jego groźbę i pociągnęłam go do auli, w której odbywały się nasze jedyne zajęcia tego dnia. W dodatku z Felixem Durandem. Kiedy już wszyscy zajęli odpowiednie miejsca, wszedł do środka niczym paw. Stanął przed stolikiem służącym mu za biurko i spojrzał na swoich studentów. Wiedziałam, że mnie szuka. Specjalnie zajęłam miejsce w przedostatnim rzędzie, by nie poradził sobie z tym tak łatwo.

- Witam Was po urlopie – zaczął mało przekonywującym tonem. Skórę miał ciemniejszą niż zwykle, zapewne wrócił z jakiś egzotycznych wakacji. Czy ze swoją nową dziewczyną? Czy z Leą?

Opowiadał historię jaka przydarzyła mu się podczas urlopu. Spotkał jakiegoś prezydenta niezbyt przyjaznego kraju na marinie. Ten zaprosił go na swój jacht, bo podobno słyszał o jego dorobku wiele dobrego. Nalał po lampce wina i poprosił, aby napisał o nim kilka pochlebnych słów do czasopism politycznych, gdyż bardzo by mu się przydała pozytywna opinia kogoś tak powszechnie szanowanego.

Cały Durand. Zawsze o sobie i tylko w superlatywach. Nie powiedział niestety, czy przyjął ofertę tego jakże cudownego przywódcy. I wcale nie zdziwiłabym się gdyby tak było.

Na koniec dodał, że oczekuje naszych prac z utęsknieniem i że wszyscy są wolni z wyjątkiem mnie. Na sali rozpoczęły się szepty. Niektórzy ukradkiem spoglądali w moją stronę oczekując jakiejś nadzwyczajnej reakcji. Ale ja tylko, spokojnym krokiem zeszłam po schodach i stanęłam dwa metry od swojego „profesora”.

- Doszły mnie słuchy, że nie wypełniła Pani swojego zadania – lodowaty, bezpłciowy ton miał mnie zdenerwować.

- Najwidoczniej ma Pan nierzetelne źródło. Zadanie wykonałam, praca została już nawet dostarczona na konto e-mailowe.

Spojrzał na mnie swoimi zielonymi oczami, a świat mi chwilę zniknął z horyzontu. Starałam się być twarda, ale moje serce jeszcze trochę kulało po tym całym zajściu. Szczególnie kiedy był tak blisko. Mogłabym go dotknąć, pocałować, poczuć zapach lekko drażniących perfum. Ale nie był już mój.

- Kto był Pani rozmówcą? – zapytał wyraźnie zaciekawiony, kogo zdołałam nakłonić do rozmowy przy takim niegustownym spóźnieniu. Myślał zapewne, że już mnie uziemił, tymczasem ja szybowałam ponad chmurami.

- David Luiz.

Coś w nim drgnęło – próbował zatuszować konsternację, ale nie dało się ukryć, że nie podobało mu się to nazwisko. Widział jak z nim rozmawiałam przy stole. Widział, że się śmialiśmy, ale nie słyszał dlaczego. Może dalej coś do mnie czuł?

- Nie dostrzegłem żebyście przeprowadzali wywiad – wyraźnie próbował dowiedzieć się w jaki sposób wyciągnęłam od piłkarza informacje.

- Spotkaliśmy się następnego dnia. W poleceniu nie było zaznaczone, że rozmowa musi odbywać się na wyznaczonej konferencji, ale tylko z osobą, która się na niej pojawiła. Nie ma więc mowy o nagięciu przepisów.

Triumfowałam. Po raz pierwszy go przechytrzyłam. A w nim się gotowało. Już nawet nie próbował ukryć zazdrości – świadomość, że mogłam sobie kogoś znaleźć w tak krótkim odstępie czasu przyprawiało go o niebezpieczną wściekłość. Był typowym psem ogrodnika. Miałam pewność, że wcale nie byłam mu taka obojętna.

- Mam nadzieję, że się dobrze bawiłaś – rzucił udawanym, obojętnym głosem i chowając piękny, zielonkawy szalik do skórzanej teczki, udał się w kierunku wyjścia.

1:0 dla Mili. Pałałam dumą. Jeszcze nigdy nie byłam taka dzielna – a już na pewno nie w stosunku to Felixa. To on zawsze grał pierwsze skrzypce. Świecił w błyskach fleszy, był autorytetem, służył poradą. Flirtował z kobietami, które zjadały go wzrokiem. Ja tylko stanowiłam słodki dodatek do tego całego obrazka. Potrzebował mnie na chwilę, by dopełnić całość ikony idealnego mężczyzny – inteligentnego, bogatego, przystojnego, z młodą kobietą u boku. Robiłam za ładną broszkę do jego nowego garnituru. Nic więcej. A mimo to  nie podobała mu się myśl, że ktoś mógł mu tę broszkę podebrać. Bał się, że nie będzie już priorytetem. Pytanie – czy w każdym przypadku?

Wychodząc z auli po mojej twarzy krążył uśmiech zwycięstwa. Nic nie było w stanie zepsuć mi tego dnia sukcesu. Wyciągnęłam telefon z kapsy dresowej torebki i wykręciłam znajomy numer.

- Któż to dzwoni – przyjemny głos roześmiał się w słuchawce.

- Oto ja, Twój naczelny dziennikarz.

Z Luizem znaliśmy się od miesiąca, a już zdążyliśmy spotkać się kilka razy. Sprawował się wyśmienicie w roli zastępcy Lei. Nie patrzyłam na niego, jak na potencjalnego kandydata. Na to było za świeżo – i dla mnie i dla niego. Sara bardzo go zraniła odchodząc z dnia na dzień. Leczył uczucia poświęcając się piłce. Ale i to nie było w stanie w pełni ukoić cierpień. Dlatego wzajemnie sobie pomagaliśmy – ja narzekałam na Madeirę, on zrównywał Duranda z ziemią. Wychodziliśmy razem do barów, dzięki czemu razem poznawaliśmy miasto. Czułam się w jego towarzystwie swobodnie, a i on nie narzekał jakoś na mój awangardowy sposób bycia. Każdy czerpał z tego korzyści.

- Opowiadaj, co tam ciekawego się wydarzyło, bo inaczej nie dzwoniłabyś do mnie o tak wczesnej porze – rzeczywiście wydawał się nieco zaspany. Zapomniałam, że zajęcia kończyły się o 9, a on nie należał do rannych ptaków.

- Rozmawiałam dzisiaj z Felixem. To znaczy, on mnie zaczepił.

David wydał z siebie dźwięk zdumienia. Skąd wiedziałam, że tak zareaguje…

- I co?

- Chciał mnie uwalić, bo myślał, że nikogo nie złapałam na tym spotkaniu. I dostał szału, jak dowiedział się że byliśmy razem na kolacji.

- No proszę, stary playboy jednak ma coś tam pośrodku klatki piersiowej. Niech go teraz skręca.

- Wygrałam dzisiaj, David. I nawet nie wiesz jak mi z tym wspaniale.

- Domyślam się, mała. Domyślam się. Kończę, bo za jakieś 70 minut mam trening, a leżę w łóżku. Dobrze, że mnie obudziłaś. Do zobaczenia wieczorem!

- Do zobaczenia sportowcu!

Uwielbiałam go.