6: Rue Réaumur

Stanęłam na moim maciupkim balkonie i odpaliłam papierosa. Rzadko zdarzało mi się palić, ale przychodziły momenty, w których po prostu musiałam. I teraz był taki moment. Wygrywałam. W końcu byłam na fali, a nie pod nią i czułam jak moje serce znowu bije swoim rytmem – nie tym, które wytaczał mu Felix.

- Wychodzę tylko do ubikacji, a ty już się trujesz – usłyszałam za sobą. Lokaty chłopak zapinał właśnie klamrę od paska w spodniach i kręcił z pożałowaniem głową.

- Wiesz, takie rzeczy również mógłbyś robić w toalecie – skinęłam głową w stronę  jego nieudolnej walki z mało skomplikowaną rzeczą. Nie do pomyślenia było, że ktoś taki jak on mógł być zarazem takim twardym zawodnikiem na boisku i taką ciamajdą poza nim.

- Zrozumiałbym, gdybyś miała zły dzień, ale dziewczyno! Ty rządzisz! – chwycił mnie w pasie i podniósł do góry, tak że moja sylwetka znalazła się powyżej poziomu balkonowej barierki. David miał czasami głupie zagrywki – nawet w stosunku do kogoś, kogo znał ledwo miesiąc. Sama nie rozumiałam naszej relacji. Po pamiętnym wywiadzie zadzwonił do mnie z zaproszeniem na lunch. Zgodziłam się bez większego namysłu i tak zaczęła się nasza „wielka przyjaźń”. Razem piliśmy, wygłupialiśmy się, obdarzaliśmy ironiami i niezbyt pochlebnymi komentarzami. Było nam dobrze w swoim towarzystwie i tylko to się liczyło.

- Trzeba to jakoś uczcić – wypuściłam dym prosto na jego roześmianą twarz. Momentalnie postawił mnie na ziemi i jednym, szybkim ruchem wygarnął mi bibułkę z ręki. Nie lubił, gdy ktoś w jego otoczeniu palił – nawet jeśli byli to koledzy z drużyny. Prowadził sportowy tryb życia i chciał aby wszyscy wokół też byli takimi entuzjastami jak on. Do mnie to jednak nie przemawiało. Mimo, że sporadycznie biegałam – nie miałam ochoty bawić się w „jak być zdrowym i pięknym”. Lubiłam moje małe używki i nie miałam ochoty się z nimi rozstawać. Dlatego też, tak bardzo wkurzałam tym Luiza, który nie potrafił zrozumieć mojej niepohamowanej chęci kłócenia się z nim, o to, kto ma rację w tej kwestii.

- Nigdy tak nie rób. Marnujesz moje ciężko zarobione pieniądze – powiedziałam poważnym tonem – To, że ty zarabiasz miliony nie znaczy wcale, że i ja mam pieniędzy jak lodu.

Spojrzał na mnie, jakbym co najmniej oskarżyła go o zbrodnię wojenną. Dobrze wiedziałam, że nie lubił rozmawiać o pieniądzach, bo uważał, że zarabia stanowczo za dużo, jak na swoją pracę. Lubił dzielić się z innymi, więc kiedy pewnego razu przyniósł mi w prezencie jakiś cholernie drogi zegarek, a ja kazałam mu go oddać, bo w życiu nie założę na siebie czegoś, za co mogą mi odciąć rękę – strasznie się wkurzył.

- A ty nigdy nie wypominaj mi tego, o czym przed chwilą wspomniałaś – obrócił się na pięcie i wszedł do środka. Podążyłam za nim. Usiadł na blacie i postawił sobie butelkę wina między nogami. Wyciągnął korkociąg z szafki znajdującej się tuż pod jego osowiałą sylwetką i zaczął swój rytuał otwierania naszego ulubionego trunku. Przez ostatni miesiąc staliśmy się krytykami winnego napoju. Co tydzień pan w lokach przynosił ze sobą jakiś trunek, niekoniecznie drogi, który musieliśmy opróżnić do końca nawet jeśli byłby to najgorszy smak w naszym życiu. Tym razem jednak strzelił w dziesiątkę wybierając jasne, słodkie wino. Nalał po pełnej lampce i udaliśmy się do mojego, jakże przestronnego salonu. Posadził tyłek na kanapie i poklepał pustą przestrzeń obok siebie.

- Wiesz – zaczął, a ja czułam, że zaraz wypali z jakimś super głupim pomysłem – W piątek mój kolega z klubu organizuje parapetówkę. Taka tam, mała imprezka z darmowym alkoholem. Pomyślałem, że mogłabyś być moją osobą towarzyszącą, co?

Wybuchłam śmiechem. Ale nie takim – „o jak super, że zapytałeś”, tylko – „miałam nadzieję, że nigdy o to nie zapytasz, a teraz się śmieję, bo wpadłam w panikę”. Okropnie bałam się chwili, w której postanowi przedstawić mnie kumplom. Doskonale wiedziałam, jak to się dalej potoczy – najpierw znajomi, potem rodzina, oficjalna randka, plotki, pierścionek… Nie tego potrzebowałam w tej chwili. Chciałam przyjaciela. PRZYJACIELA.

- Przedstawisz mnie jako następczynię Sary Madeiry? – rzuciłam nieco przesadzonym, ironicznym tonem za wszelką cenę starając się ukryć nutkę przerażania, jaka cały czas tliła się gdzieś w okolicach serca. Wstałam z kanapy i duszkiem opróżniając zawartość mojego szklanego naczynka, nalałam sobie drugą porcję.

- Daj spokój Mili. Muszę z kimś przyjść, żeby nie wyjść na frajera. Taki kozak, a nawet koleżanki nie ma? Jak ja będę wyglądać? Jak skończona oferma.

- Bo jesteś ofermą David – poklepałam go po ramieniu – Musisz się z tym pogodzić – udałam smutny ton i klepnęłam go w czoło.

- Boisz się, że zaczną o nas plotkować? – chwycił mnie za przegub i przyciągnął do siebie – Nowa Pani Marinho – szepnął wprost do mojego ucha.  Poczułam jak dreszcze przechodzą mnie po plecach. Już dawno, żaden mężczyzna nie był tak blisko. Mimo nieustającej chęci, odepchnęłam go i zaśmiałam się głupkowato.

- Dobra. Pójdę z Tobą, tylko nie rób z nas słodkiej pary, okej?

Piłkarz ucieszył się jak dziecko i powrócił na swoje kanapowe miejsce. Miałam obawy co do tego, jak będzie wyglądać to przyjęcie. Nikogo przecież nie znałam i nikt nie znał mnie. Pewnie nawet nie wiedzieli o moim istnieniu. Bo po co miał im o mnie wspominać? „Cześć, mam przyjaciółkę, którą znam trzy tygodnie i w zasadzie nic nie robimy, tylko pijemy wino” – brzmiałoby całkiem komicznie. Już widziałam w oczach zgromadzonych te iskierki zaskoczenia i konsternacji. Sara odeszła tak niedawno, a w ich mniemaniu będę tą, która ma zastąpić jej miejsce – nawet jeśli tak nie miało być. Bałam się też trochę, że sam David mógł pomyśleć sobie za dużo. Nie wierzyłam w przyjaźń damsko-męską, chociaż bardzo chciałabym zatrzymać go przy sobie. Wiadome było, że któreś z nas w końcu wpadnie – na mnie się nie zanosiło, więc grono podejrzanych zawężało się do jednej osoby.

- Nie chcesz tam iść, prawda? – odezwał się nagle nachylając się nad pełnym kieliszkiem. Wyglądał uroczo z zakłopotaniem wypisanym na twarzy. Niczym małe dziecko pozbawione najlepszej zabawki.

- Pójdę tam, żebyś mógł im skopać tyłki – podeszłam do kanapy i usiadłam tuż obok niego – W końcu niecodziennie przyprowadza się takie laski jak ja – zażartowałam i w końcu pokazał mi swój promienny uśmiech. Lubiłam kiedy się uśmiechał, bo odnosiłam wrażenie, że wtedy cały świat był lepszy – coś jakby zbawiał ludzkość pokazywaniem zębów. Mogłam tak patrzeć godzinami – po prostu czułam się wtedy lepszym człowiekiem.

- Wiesz co? Cieszę się, że Cię spotkałem, Mila. Jesteś jedyną osobą w tym zakichanym mieście, która naprawdę jest coś warta.

Nie tylko ja nie przepadałam za Paryżem. Luziowi też ciężko było się tutaj odnaleźć. Przez pewien czas mieszkał w Londynie i przyzwyczaił się już no wyspiarskich manier, klimatu i sposobu bycia. Stolica Francji była zupełnie inną bajką. Turyści towarzyszyli na każdej większej uliczce, zakochane pary w restauracjach, hektolitry wina i wcale nie taka piękna architektura. Wieża Eiffla, którą wyobrażałam sobie jako arcyciekawą i podniosłą statuę, okazała się być kupą żelaza postawioną w centrum. Jedynie nocne światełka, które na niej błyszczą są jakąś rzeczywistą ozdobą tego miejsca. Mój przyjaciel też za nią nie przepadał. Z resztą, mało co tutaj znał. Jeździł taksówką, bo tylko tak był w stanie trafić na trening. Do mnie też nią przyjeżdżał. Bał się jazdy samochodem uważając, że i tak nigdzie by nim nie zajechał. Miesiąc to stanowczo za mało na aklimatyzację. I na pewno za mało na uczucie…

- Jest po 22 – oznajmiłam nieco sennym tonem – Śpisz u mnie, czy wracasz do domu?

- Powinnaś zapytać: śpisz ze mną, czy wracasz do domu – jego łobuzerski ton przyprawił mnie o kołatanie serca.

- Proszę, proszę. Wystarczyło, że zgodziłam się na jakieś wyjście z Tobą i już pakujesz mi się do łóżka.

Ubrałam się w piżamę, zmyłam resztki makijażu i pożegnałam lekko zamroczonego procentowymi trunkami, Davida. Śmieszyło mnie, że był sportowcem a w ostatnim czasie tak się rozpijał. Oczywiście – nie powinien, ale wydarzenia sprawiły, że potrzebował ucieczki – wino mu ją dawało. Nie wspominał może zbyt często o Sarze, ale podejrzewałam, że dalej bardzo cierpi. Porzucony mężczyzna zawsze ma się gorzej niż porzucona kobieta. Ja mogłam się wypłakać  komuś w rękaw – jemu nie wypadało. Musiał być twardy.

Położyłam się do łóżka i owinęłam błękitną pościelą. Błogi sen już miał mnie w garści, kiedy donośny brzdęk telefonu rozniósł się po salonie. Wygramoliłam się i w ostatniej chwili przycisnęłam guzik.

- Dziękuję – jedno, proste słowo z którego mogłam odczytać tak wiele. Słyszałam ulgę – taką jak po zrzuceniu wielkiego ciężaru, wdzięczność – jak za obdarowanie czymś wyjątkowym, spokój, miłość. W jednej chwili stałam się kimś wspaniałym, a nie zrobiłam nic cudownego. Po prostu idę na imprezę z człowiekiem, który jeszcze przeszło trzy tygodnie temu był tylko nieznajomym. I ani trochę się tego nie boję.

Dobra – trochę się jednak boję.