7: Place de Vosges

Piątek nadszedł tak szybko, że nawet nie zdołałam się psychicznie przygotować. Tydzień biegł pod przykrywką intensywnych zajęć, więc stosunkowo mało myślałam o tym co miało wydarzyć się z początkiem weekendu. Dlatego też, gdy nadeszła godzina zero, poczułam, że nie wyczerpałam odpowiedniego limitu paniki. Stojąc pod chłodnym strumieniem wody, cała dygotałam – niekoniecznie z zimna. Wyobrażałam sobie, jak to może wyglądać – wchodzimy do środka, gdzie czeka większość zaproszonych gości. Nagle rozmowy cichną i wszyscy odwracają się w moją stronę z wyrysowanym na twarzy zdziwieniem. Czerwienię się tak, że nawet gruba warstwa fluidu nie jest w stanie tego zatuszować. Chichoczę nerwowo i nie wiem co ze sobą zrobić. I choć bardzo chciałam wypędzić ten mało przyjemny obraz z głowy – nie dało się. Umyłam szybko włosy, wytarłam się w czerwony ręcznik i zaczęłam przygotowania – na wszelki wypadek założyłam koronkową bieliznę, bo w końcu przezorny zawsze ubezpieczony. Rozczesałam blond kosmyki i załączyłam suszarkę – nawet taka banalna czynność w tym stanie sprawiała mi problemy. Gdy w końcu udało mi się doprowadzić czuprynę do wersji gotowej pokazaniu światu, ruszyłam w stronę kosmetyczki. Za wszelką cenę nie chciałam się wyróżniać, dlatego postawiłam na neutralne kolory – lekka brzoskwinia na policzki i beżowy cień do powiek sprawiały wrażenie wręcz niewidocznych. Wykręciłam rzęsy na zalotce i przeciągnęłam błyszczykiem po spierzchniętych ustach. Czułam jak szyja drętwieje mi z nerwów. Podeszłam do małej garderoby i starałam się znaleźć coś w miarę odpowiedniego. W końcu, po trudnych przymiarkach postawiłam na ciemne dżinsy i nieco zbyt elegancką, beżową koszulę. Zrezygnowałam też ze szpilek na rzecz wygodniejszych balerin. Ani się obróciłam, a na zegarze wybiła 20. Otworzyłam wino i zaczęłam odliczać minuty do przyjścia Davida. Opróżniłam butelkę stosunkowo szybko, przez co stałam się też odważniejsza. Już nie chciało mi się płakać na myśl o wyjściu. Nawet bardziej chciałam iść, niż zostać w domu. Gdy u progu pojawił się Luiz, rzuciłam mu się na szyję i ucałowałam w policzek.

- Dobrze, że jesteś! – krzyknęłam trochę za głośno, przez co Brazylijczyk na chwilę stracił słuch.

- Czy ty już coś piłaś, moja miłości? – postawił mnie na ziemi i spojrzał prosto w oczy. Byłam totalnie pijana. A jego źrenice tak pięknie komponowały się z brązem tęczówek. Nie wiem czemu, ale miałam niezmierną ochotę wbić się w jego wykrzywione usta. Ale nie zrobiłam tego – resztkami trzeźwego rozumu, powstrzymałam się. Powstrzymałam chęć, która tak bardzo mną władała. To znaczyło tylko o jednym – naprawdę się zmieniłam.

- Myślę, że nie powinniśmy iść na tę imprezę, Mili – wziął mnie za ręce i usiadł na kanapie posądzając moją lekko nieruchomą sylwetkę, na swoich kolanach – Lepiej, jeśli zostaniemy w domu.

- Nie – zaprzeczyłam wyraźnie za mocno kiwając głową – Tak bardzo chciałeś tam iść i pójdziemy. Mogę nawet powiedzieć, że jesteśmy parą jeśli tylko chcesz!

Chłopak zaśmiał się donośnie i pogłaskał mnie po włosach. Nie miałam siły iść do toalety, a co dopiero na drugi koniec Paryża. Ale obiecałam – obiecałam, że będę mu towarzyszyć, a teraz spiłam się mało wybrednym trunkiem i zrobiłam z siebie idiotkę. Sytuację ratował tylko fakt, iż czułam zapach tych boskich perfum, przy których woń Felixa, była jedynie marną podróbką drogiego flakonu. Pachniał tak intensywnie, że aż piekło mnie w gardle – było to jednak pieczenie z grupy tych przyjemnych. Bardzo przyjemnych. Pochyliłam leniwie głowę i spojrzałam na mojego przyjaciela – ten niewzruszony dalej gładził mnie po włosach uśmiechając się jak małe dziecko. Był taki beztroski, że często miałam wrażenie, iż jest zaklętym w dorosłym ciele, chłopczykiem. Tym małym, uroczym Davidem, który latał za piłką na jednym z zapuszczonych, starych boisk w środku miasta. Który nie miał zmartwień, złamanego serca i pijanej dziewczyny na kolanach. Tego wieczoru byłam w nim zakochana. Po uszy zakochana.

- Prześpij się, a potem pójdziemy. Daję słowo. – wiedziałam, że mówi tak tylko po to bym przestała się upierać przy swoim. Nie wiem jakim cudem wgramolił się na antresolę z takim ciężarem i zdołał ułożyć mnie w wygodnej pozycji. Gdy ucałowawszy mnie w czoło chciał zejść na dół, chwyciłam jego rękę i przyciągnęłam do siebie.

- Zostań. Nie będziesz czekał przecież na kanapie. Tylko godzinka i będę jak nowonarodzona – wymamrotałam, a on posłusznie ułożył się u mego boku przekładając rękę przez moją talię. Dopiero wtedy poczułam, jak bardzo brakowało mi takich drobnostek – kogoś obok, gdy zasypiałam, całusa na dobranoc, zapachu mężczyzny. Teraz to wszystko było tak blisko, leżało obok i mogłam się delektować do woli. Tak bardzo nie chciałam zamknąć oczu, ale Morfeusz miał nade mną przewagę. Zdążyłam jeszcze tylko chwycić jego dłoń i odpłynęłam. Pamiętam, że śniło mi się przyjęcie. Wszyscy byli sympatyczni i pozytywnie nastawieni. Poznałam całą drużynę i było naprawdę przyjemnie.

Gdy obudziłam się rano straciłam poczucie kontroli. Leżałam odwrócona tyłem do Luiza, a ten obejmował mnie czule. Dokładnie zapamiętałam to, jak się wczoraj zachowywałam. I co gorsza – ani trochę nie było mi wstyd. Zrzuciłam rękę ze swojej talii i wypełzłam z pościeli. Przebrałam się w nieco wygodniejszy strój i ruszyłam na podbój kuchni. Postanowiłam przygotować najlepsze śniadanie pod Słońcem dla najlepszego przyjaciela pod Słońcem. Wbiłam jajka na patelnię i dodałam szczypiorku. Niestety nie należałam do grona najlepszych kucharek i zdołałam przypalić nawet tak proste danie jakim była jajecznica.

- Cóż to za piękny zapach – poczułam jak zaplata mi ręce na ramionach. Zapewniłam mu niezbyt przyjemna pobudkę.

- Chciałam zrobić coś dobrego. Tak na przeprosiny, za to co wczoraj odwaliłam.

Zaśmiał się i zsuwając jedną dłoń, zręcznie wyłączył palnik.

- Pozwól, że to ja następnym razem przyrządzę posiłek.

Chwyciłam paczkę papierosów i wyszłam na balkon. Wiedziałam, że podąży za mną. Nie miał na sobie koszulki, dzięki czemu mogłam do woli obserwować jego umięśniony tors. Zaczął pociągać mnie nawet na trzeźwo – to robiło się niebezpiecznie.

- Zrobiłam z siebie totalnego frajera – zagaiłam odpalając kawałek bibuły – Nie wiem jak Ci to wynagrodzę, naprawdę. Nawet nie mam wytłumaczenia. Totalna amatorka…

- Daj spokój Mila. Szczerze powiedziawszy bawiłem się znacznie lepiej, niż bawiłbym się na tej imprezie. Uwierz mi. – puścił oczko i podszedł bliżej. Czułam jak pieką mnie policzki. Traciłam grunt pod nogami, a on nie przestawał świdrować mnie wzrokiem. Musiałam uciec się do dramatycznego chichotu i ukryć twarz za dymną poświatą. Jeszcze trochę, a posunęlibyśmy się o krok za daleko. Skandal wisiał w powietrzu.

- Obiecuję, że następnym razem nie tknę alkoholu przed. Będę dzielnie czekała w oknie i jak tylko się pojawisz, zbiegnę na dół pełna entuzjazmu!

Chciałam jak najprędzej zboczyć z kursu. Ale on nie był głupi. Pragnął tego i dążył do celu. Dotknął mojego boku i poczułam jak pali mnie skóra. Nigdy wcześniej nie reagowałam tak na żadnego przedstawiciela płci przeciwnej. Stanął tak, że nasze ciała dzieliły centymetry. Papieros zaczął niebezpiecznie drżeć. Chwilę potem leżał już na ziemi walcząc o przetrwanie. Nie obchodziło mnie to ani trochę. Jak zahipnotyzowana gapiłam się na jego poważną twarz. Zaprosiłam go do łóżka – to była chyba najbardziej klarowna zgoda na takie zachowywanie się. Sama go zachęciłam i teraz nie mogę się wycofać. Z resztą, wcale nie chcę.

- Jeśli pozwolisz – ucichł na chwilę przeszywając mnie wzrokiem – Będę upijał Cię co wieczór.

Chciałam odpowiedzieć, że kupię mu skrzynkę wina na zachętę, ale nie dałam rady wykrztusić słowa. Wielka gula stanęła mi w gardle. Znowu czułam się jak głupia nastolatka, która lada chwila ma przeżyć swój pierwszy pocałunek. Ten idealny, wspaniały pierwszy pocałunek, o którym tyle mówią w filmach. Zaschło mi w ustach. Tak bardzo się bałam – sama nie wiem czego. Nawet Durand nie przyprawiał mnie o takie zawroty głowy. Iskrzyło – z każdą chwilą coraz bardziej. Chemia zawładnęła przestrzenią. Wargi zbliżyły się niebezpiecznie. Ta chwila zawieszenia trwała wieki. Aż w końcu, stało się. Delikatne zetknięcie, które dało ulgę. Ulgę mojemu zepsutemu sercu. Ulgę jego zepsutemu sercu. W tej właśnie chwili świat oszalał. Dotknął moich włosów, szyi. Przysunął swoje ciało do mojego. Czułam się tak dobrze. Błogo, spontanicznie – niczym szesnastolatka, która pojechała pierwszy raz na wakacje bez rodziców. Która jest wolna. Wolna od uczucia do mężczyzny, który ją złamał. Wolna od przyjaciółki, która zniszczyła jej  światopogląd, wolna od tęsknoty za rodziną. Zatopiłam dłonie w burzy loków. Dały mi tyle szczęścia. Chłonęłam je litrami. Bałam się, że gdy przestanie mnie całować – znowu przestanę żyć. Bo wcześniej nie żyłam. Dopiero teraz to zrozumiałam.

- Magia – wychrypiał ciągle trzymają mnie za włosy. Nie chciałam by się oddalał. Odwzajemniłam więc to co rozpoczął. I znowu poczułam się jak w niebie. Mogliśmy tak trwać w nieskończoność. Nie było sukienki, garnituru, ani pięknej pogody. On nie miał na sobie koszulki, moje dresowe spodnie nie były szczytem mody, chmury przysłaniały Słońce, a mimo to bajka wydawała się być realna.

Uśmiechnął się i zetknął się ze mną nosem. Nie musiał nic mówić – oboje czuliśmy dokładnie to samo. Daliśmy sobie chwilę zapomnienia o wszelkich problemach. A to dopiero początek.