10: Montmartre

Spoglądając w lustro sama się sobą brzydziłam. Założyłam najlepszą sukienkę, wydałam fortunę na kosmetyczkę i fryzjera tylko po to, by przypodobać się najgorszemu facetowi na Ziemi. I choć nie chciałam iść na to spotkanie, jakaś niepochamowana siła zmuszała mnie do tego. Dobrze wiedziałam, że takim zachowaniem wyrządzam krzywdę nie tylko sobie, ale i Davidowi. Mimo to, dalej wierzyłam, że jakimś cudem wszystko ułoży się po mojej myśli.

Założyłam na nogi najwyższe obcasy dostępne w mojej garderobie i poprawiając kant obcisłej „małej czarnej” wyruszyłam przed siebie. Umówiliśmy się w kawiarence, do której przychodziliśmy często za czasów rozkwitu naszego romansu. Mieściła się na rogu mało znanej paryskiej dzielnicy, daleko od serca tego miasta. Przyciągała atmosferą jaka panowała w środku – małe stoliczki rozstawione były gęsto w wąskiej przestrzeni lokalu. Każdy przykryty był ciemno zielonym obrusem, a krzesła zostały opatulone w czarne pokrowce. Na pierwszy rzut oka w środku było niezwykle mroczno, ale wszystko rekompensowały niezliczone pokłady świec rozłożonych w każdym możliwym zakamarku. Na małej scenie zawsze pojawiała się jakaś ciekawa postać obdarzona muzycznym talentem. Tak było i tej nocy – już na zewnątrz słychać było urocze dźwięki wydobywane z kontrabasu. Postawiłam stopę na puchatej wykładzinie wyścielającej całą podłogę. Durand siedział wyprostowany przy jednym z bocznych miejsc i popijał czerwony trunek. Miał na sobie niebieską koszulę rozpiętą przy kołnierzyku. Po raz pierwszy od naszego poznania widziałam go tak nonszalanckiego. Na mój widok uśmiechnął się szeroko i wskazał na siedzisko obok siebie. Kolana trzęsły mi się jak galarety, gdy podążałam w jego stronę. Cała dygotałam choć wcale tego nie chciałam. Postawiłam sobie za cel bycie dumną, niezależną – niestety już na starcie pokazałam się jako słabeusz.

- Pięknie wyglądasz – zagaił i od razu wezwał do siebie kelnera. Wysoki, chudy chłopak o okrągłej twarzy pośpiesznie stanął przy jego boku i przyjął zamówienie na całą butelkę potwornie drogiego wina.

- Czym sobie zasłużyłam na chwilę Twojego cennego czasu? – starałam się nie okazywać żadnych uczuć, ale ręce drżały mi tak potwornie, że ciężko było nie zauważyć mojego zdenerwowania. Felix tylko uśmiechnął się jakby sam do siebie i spojrzał na mnie swoimi zielonymi, pełnymi nadziei, oczami. Właśnie takie spojrzenia były warte tylu dni cierpienia, ile był w stanie mi zaserwować. Już nie mogłam powiedzieć, że go nie kocham – bo dalej kochałam go całym swoim sercem.

- Cudowny artysta, nie sądzisz?

- Nie przyszedłeś tutaj, aby rozmawiać o muzyce.

- To prawda – przeczesał palcami lekko siwiejącą czuprynę – Chciałem skupić się na Tobie.

Upiłam łyk czerwonej cieczy, by czymś zająć myśli. Robiło mi się gorąco. Nie mogłam złapać tchu – jego obecność przygniatała mi płuca. Był za blisko. Ta miłość mnie niszczyła.

- Więc mów – wydusiłam w końcu z wnętrza swojej klatki piersiowej. Te dwa słowa były ewidentnym maksimum możliwości.

- Popełniłem błąd. I przyznaję się do niego. Doceń to.

Prawie zemdlałam. Felix Durand położony na łopatki przez smarkatą Czeszkę. Zmuszony do przyznania racji komuś innemu. Przepraszający. Wielki Pan i Władca. Na kolanach.

- Dobrze, że jesteś tego świadom.

- Nawet nie wiesz jak bardzo – znalazł drogę do mojej dłoni i chwycił ją w swoje. Ale nie poczułam jak piecze mnie skóra. To był znak.

- Daj spokój – wygramoliłam swoją cherlawą kończynę i schowałam ją pod stołem – Nie chcę wrócić do tego co było, Felix.

Zobaczyłam jak spuszcza głowę. Dotknęło go z jakim spokojem mu to oznajmiłam. Nie górował nade mną. I nie wiem co go bardziej zawiodło – moje odtrącenie czy ton tego oświadczenia.

- Masz już kogoś.

- Mam – potwierdziłam jego słowa – I jestem na dobrej drodze do bycia szczęśliwą. Więc nie niszcz tego. Daj mi żyć.

Muzyka na chwilę przestała grać, a między nami pojawiła się cisza. Godził się z myślą, że już nie będziemy razem. Zapewne przyszedł tutaj z zamiarem zaciągnięcia mnie do łóżka już tej nocy. Myślał, że utulę się do jego boku niczym zbłąkana myszka. Ale ja, choć bardzo go kochałam – nie widziałam przyszłości w tym związku. Moją przyszłością był David. I tylko z nim mogłam ją stworzyć.

- Ale ten ostatni raz mogę Cię chyba odprowadzić? – wymusił na sobie gorzki uśmiech, a ja pokiwałam znacząco głową.

Kafejka wcale nie mieściła się daleko od mojego lokum, ale wciąż bałam się nocy w Paryżu. Felix szedł oddalony ode mnie o metr, bojąc się chyba naruszenia przestrzeni prywatnej. Przez dłuższy czas w ogóle się nie odzywał. Byłam zdziwiona jego brakiem pewności. Czy byłam pierwszą kobietą, która mu ją odebrała?

- To tu – wskazałam palcem na zaniedbaną, ale urokliwą kamienicę w której oknach paliły się prawie wszystkie światła.

- Pamiętam.

- To chyba na tyle z naszego wieczoru – nie miałam pomysłu na zakończenie tego spotkania. Nie wiedziałam czy przystoi mi go uściskać, czy podać dłoń. Postanowiłam więc poczekać na jego krok.

- Kochasz mnie jeszcze?

- To pytanie jest nie na miejscu – wymigałam się nie chcąc udzielać odpowiedzi.

- Odpowiedz i dam Ci spokój.

- Kocham – wypaliłam – Ale to nie ma nic do rzeczy. Bo choćbym porzuciła wszystko i spróbowała jeszcze raz, to nic z tego nie będzie. Bo ty się nie zmienisz. Już do końca swoich dni będziesz łamał serca. Moje wsadziłeś do niszczarki. I dalej je składam. Drugi raz nie dam rady. Musisz to zrozumieć.

- Rozumiem. Za późno pojąłem, że możesz być tą jedyną. Za późno zrozumiałem, że czuję do Ciebie coś więcej niż pociąg seksualny. Zabrałaś ze sobą każde dobre wspomnienie, każdą dobrą przyjemność, czynność, rozrywkę. Nie byłaś tylko kochanką. Byłaś moim życiem. Bez Ciebie jest warte zero.

Jego słowa – choć kiedyś tak bardzo chciałabym je usłyszeć – dzisiaj do mnie nie trafiały. Jego uczucia – których tak pragnęłam – dzisiaj wydawały się być nieważne. Wyrosłam z tego związku. Wyrosłam z Felixa Duranda.

- Piękne jest to, o czym mówisz.

- Wiem, Mila. Żegnam Cię – pozwoliłam, by ten ostatni raz złożył pocałunek na moich ustach. Odprowadziłam go wzrokiem i kiedy zniknął za rogiem budynku – poczułam ulgę. Tym razem naprawdę odszedł i nigdy więcej miał się nie pojawić w moim sercu.

Otarłam samotną łzę, która spłynęła po moim policzku i otworzyłam ciężkie, dębowe drzwi. Jakież było moje zdziwienie, kiedy dostrzegłam siedzącego na schodach Brazylijczyka. Jego mina wyrażała wszystko co teraz odczuwał. I z całą pewnością słyszał rozmowę, która jeszcze przed chwilą miała swój bieg.

- David – od razu chciałam się wytłumaczyć, ale chłopak tylko wyciągnął w moją stronę dłoń i niczym mnie nie znając, zniknął za drzwiami.

Stałam na klatce jakieś dobre pięć minut zanim zorientowałam się, co tak naprawdę zaszło. Jak wiele zdołał usłyszeć, co sobie pomyślał?

Wspięłam się na piętro i czym prędzej wyciągnęłam z torebki telefon.

- Czego chcesz? – obojętność w jego głosie zaparła mi dech w piersiach. Nie słyszałam już mojego Luiza. Słyszałam obcego człowieka.

- Nie wiem ile zrozumiałeś z tej rozmowy. Ale nie osądzaj mnie pochopnie.

Nie odzywał się przez dłuższą chwilę. A ja w myślach błagałam go o szansę na wytłumaczenie. Niestety, obawiałam się że już na wstępnie wydał na mnie wyrok.

- Nie dam z siebie robić rogacza kolejny raz, Mila. Powiedziałaś, że go kochasz. Wyglądałaś jak milion dolarów. Dla mnie nigdy taka nie byłaś. Nie wmawiaj mi, że nic dla Ciebie nie znaczy. – słysząc te słowa czułam wstręt do siebie samej. Skrzywdziłam go i wiedziałam to już w chwili zgadzania się na to spotkanie. Jakie było moje wytłumaczenie?

- Nie rozmawiajmy o tym przez telefon – szepnęłam powstrzymując łzy. Czułam się zupełnie zepsuta. Popełniałam błąd za błędem. I chyba go straciłam.

- Będę jutro.

Odgłos zakończonego połączenia drażnił moje ucho. Gdy w końcu zrozumiałam, czego naprawdę chcę – on znikał. Gdy przestałam walczyć o Felixa – on słyszał tylko najgorszą część naszej konwersacji. Miłość kopała mnie w dupę za każdym możliwym razem.