9: Le Parc des Princes

Gdy rano otworzyłam oczy dotarło do mnie, co się stało ubiegłego dnia. Leżałam zwinięta w ramionach Luiza i ganiłam się w myślach za swoją głupotę. Poszłam do łóżka z facetem, którego znam od ledwo dwóch miesięcy. Co z tego, że sprawiał, że w jego otoczeniu totalnie dostawałam bzika, że ciężko było mi przełknąć ślinę, a w brzuchu czułam bliżej niezidentyfikowane obiekty. Był  tylko chłopakiem z przed wejścia do klubu. Zdecydowanie za wcześnie na dobieranie mu się do spodni. Wyszłam na łatwą i wcale nie zdziwiłabym się, gdyby teraz mnie zostawił.

- Zastanawia mnie fakt, dlaczego zawsze spotykamy się u Ciebie – powiedział po chwili gładzenia moich włosów.

- Rzeczywiście. Nigdy nie byłam w Twoim domu.

- Niegrzecznie z mojej strony. – pocałował mnie w czoło i podniósł się z pozycji leżącej – Czas to zmienić.

David miał w sobie coś takiego, że gdyby tylko chciał, każda kobieta całowałaby go po stopach. Był miłym i kochającym mężczyzną, ale nie dawał sobie wchodzić na głowę – miał szczyptę zacięcia, potrafił posługiwać się ironią. Dla mnie był ideałem. Tyle, że już raz porwałam się na flirt z kimś, kogo znałam zaledwie parę chwil i nie wyszło mi to na dobre.

- Zbieraj się. Zabieram Cię na wycieczkę.

Zwlekłam się niechętnie z drabinki i powędrowałam do prysznica. Stałam tam z dobre 10 minut zanim dotarło do mnie, że trzeba się umyć. Wysuszyłam włosy i nałożyłam niezbyt dokładny makijaż, a potem naciągnęłam na siebie jakąś dresową sukienkę i oznajmiłam mało entuzjastycznym tonem, że jestem gotowa. Mój towarzysz nawet w ciuchach, których świeżość można by było kwestionować, wyglądał niezwykle seksownie. Przytrzymał mi drzwi, gdy wychodziłam i nawet pofatygował się je zamknąć. Kiedy wyszliśmy z kamienicy chwycił mnie za rękę, a ja poczułam się jak totalna nastolatka, która pierwszy raz ma chłopaka. Nasza znajomość pędziła w ekstremalnym tempie.

Brazylijczyk wyciągnął z kieszeni mały srebrny kluczyk i nacisnął przycisk. Czarne, sportowe auto zapiszczało delikatnie, a mnie trochę sparaliżowało. No tak – zapomniałam, że piłkarze mają multum pieniędzy i nawet mój dziadek – motocyklowy biznesmen, nijak może się z nimi równać.

Jak przystało na dżentelmena – otworzył mi drzwi, a ja z niepewnością usiadłam na skórzanym fotelu. Bałam się czegokolwiek dotknąć, bo pewnie radio w tym cacku kosztowało tyle co wykupienie mojej kawalerki. Zrobiło mi się wstyd, że kazałam mu przebywać w tak okropnym otoczeniu, kiedy zapewne on posiada willę z czterema basenami. I nie pomyliłam się zbytnio – jego mieszkanie znajdowało się w dzielnicy, która należała do grona „najdroższych apartamentów świata”. Czynsz tutaj wynosił grubo ponad moje możliwości finansowe. Dodatkowo jego lokum znajdowało się na samej górze, co czyniło go pent-housem, a więc jeszcze podnosiło jego atrakcyjność. Kiedy winda się zatrzymała, wpadliśmy prosto do ogromnego salonu urządzonego surową ręką – od razu było widać, że nie mieszka tutaj żadna kobieta. Wielki telewizor wisiał na grantowej ścianie tuż naprzeciwko ogromnej, czarnej kanapy. Żadnych obrazów, jedynie koszulki z autografami oprawione w anty-ramy i niezliczone ilości zdjęć z meczów, wyjazdów czy zgrupowań. Pokój połączony był z kuchnią przez co swobodnie można było gotować i jednocześnie rozmawiać z gośćmi.

- I jak Ci się podoba? – zapytał po chwili napiętej ciszy. Stałam dokładnie na środku i próbowałam nie otwierać buzi ze zdziwienia. Nawet nie chciałam wiedzieć, ile to wszystko musiało kosztować.

- Czuję się zawstydzona – wydukałam zupełnie pozbawiona wszelkich argumentów. Luiz podszedł do kuchennego blatu i wyciągając grube szkło, nalał do niego wody.

- Czym? – podał mi szklankę i przytulił do swojego ramienia.

- Jakby to powiedzieć… Jesteś milionerem, a ja dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę.

To znowu nie ja byłam gwiazdą w związku – dobitnie zostało mi to uświadomione. To jego znał cały świat. To jego szanowali, podziwiali. Prosili o autografy, lubili, dla setek ludzi był idolem. Miał niezliczone zapasy pieniędzy – pewnie, gdyby chciał, mógłby się w nich kąpać. A ja po raz kolejny byłam tylko Milą Dobravkową. Nikim więcej.

- Przeszkadza Ci to? – jego zmartwiony ton wzbudził we mnie wyrzuty sumienia. Jestem zła, bo jest bogaty? Bo ciężką pracą odniósł sukces? Jestem zła, bo to nie ja jestem najważniejsza? Totalna egoistka.

- Wstyd mi trochę, że zmuszałam Cię do przesiadywania w mojej komórce.

- Twoja komórka bardzo mi się podoba. – złożył pocałunek na moim czole – Może zobaczymy sypialnię? – wplótł palce w moją dłoń i zaprowadził po kilku stopniach do nieco mniejszego pomieszczenia. Miało ściany pokryte realistyczną imitacją cegłówki i szary dywan. Wielkie łoże przykryto przyjemną, pluszową narzutą, a wielkie okna zasłaniały ciemne rolety.

- Pięknie tutaj. – nie potrafiłam ukryć rozgoryczenia. Przytłaczał mnie ten luksus. Chciałam wrócił do mojej antresoli, zawinąć się w koc i nikomu nie pokazywać.

David usiadł na skraju łóżka i poklepał miejsce obok siebie. Posłusznie je zajęłam i przytuleni położyliśmy się wzdłuż puchowej patchworki.

- Znikła moja Mili. Coś ją trapi, prawda?

Nie byłam w stanie powiedzieć mu, jak bardzo źle się czuję w tym całym modnym wnętrzu. Był taki ucieszony, kiedy mnie tu wiózł. Miał tyle entuzjazmu. Nie miałam serca, by teraz to wszystko zniszczyć. Dlatego się rozbeczałam – idealny zamiennik na wyznanie prawdy. Brawo Mila.

- Nie czujesz się tutaj dobrze, o to chodzi? – piłkarz chwycił moją twarz w dłonie i zmusił mnie bym popatrzyła mu prosto w oczy. Pokiwałam znacząco głową, a on przytulił mnie mocno do swojego torsu. Czułam jak szybko bije mu serce.

- Nie chcę byś mnie źle zrozumiał – wyjąkałam pociągając nosem – Ty masz tyle pieniędzy… Ludzie będą mówić. Zawsze mówią. Nie chcę być kolejny raz dodatkiem do dobrego dania. Nie chcę być sałatką David.  

- Nie jesteś sałatką. – zaśmiał się – Nigdy nią nie byłaś głuptasie.

Leżeliśmy tak przez dobrą godzinę zanim postanowiliśmy coś ze sobą zrobić. Brazylijczyk ugotował pyszny obiad, chwaląc się, że to danie robi furorę w jego rodzinie i na pewno mi zasmakuje. Włączył telewizję i obejrzeliśmy wiadomości. A potem wzięliśmy prysznic – ciepły, przyjemny prysznic w kabinie wielkości całej mojej łazienki.

- Wiesz, że z Sarą nigdy nie brałem wspólnej kąpieli? A byliśmy parą przez 8 lat.

- Więc, jestem pierwszą dziewczyną w Twoim prysznicu? – zażartowałam

- Pierwszą i ostatnią.

Zawinęłam się w śnieżnobiały ręcznik i podreptałam do swojej torebki, by sprawdzić telefon. Miałam dobre przeczucie, gdyż na wyświetlaczu pojawił się mały kwadracik oznajmiający odebraną wiadomość.

„Moglibyśmy się spotkać?” – przeczytałam na jednym oddechu. Zdębiałam. Nadawcą był Felix. Kilka razy zamrugałam, aby upewnić się że nie mam przewidzeń. W dalszym ciągu na górze ekranu widniało jego imię. Mała iskierka gdzieś po środku klatki piersiowej znowu zaczęła się tlić – ta resztka ogniska miłości, która wczoraj została ugaszona, zdołała znowu wzniecić się z niczego.

- Co robisz? – ręce Davida zawinęły się na moim brzuchu. Ukradkiem schowałam telefon z powrotem do torebki i odwróciła się do niego przodem.

- Sprawdzałam pocztę, ale nic ciekawego.

- To dobrze, bo przygotowałem dla Ciebie coś interesującego. Tylko musisz się ubrać, bo wychodzimy.

Pośpiesznie założyłam na siebie to, co wcześniej i spinając włosy w kucyk, ruszyłam za Brazylijczykiem. Wsiedliśmy do samochodu i odbyliśmy krótką podróż tuż pod mury stadionu. Nie mogłam spojrzeć na jego twarz – na pewno był na niej wyrysowany uśmiech od ucha do ucha, ale nie potrafiłam cieszyć się z nim, kiedy w moim małym sercu tliła się głupia nadzieja. Bałam się, że to on może skrzywdzić mnie – a to ja mogłam skrzywdzić jego. Chciałam grać pierwsze skrzypce w związku? To je gram. Teraz tylko ode mnie zależy jak długo będzie słychać muzykę.

 - To dzięki temu stadionowi jesteśmy w tym miejscu, w którym jesteśmy. Dzięki niemu Cię spotkałem – szepnął wprost do mojego ucha i skradł pocałunek. Chwycił moją dłoń i pociągnął wprost do wejścia. Recepcjonista uśmiechnął się i miłym gestem zaprosił nas do środka. Nie minęła chwila, a minęliśmy mury szatni.

- Jeszcze nigdy nie przyprowadziłem do przebieralni żadnej dziewczyny. – usiadł na skórzanej ławie i poklepał swoje kolano.

- A więc to tutaj wszystko się zaczyna? – rozglądnęłam się po pomieszczeniu. Świeżo wyprasowane koszulki wisiały na wieszakach w każdym przedziale z osobna. Miejsce Davida znajdowało się tuż przy kapitanie, mimo że przybył to klubu tak niedawno. To pokazywało jak wiele znaczy dla władz i jak dobrym musi być zawodnikiem. Przystanęłam przy koszulce Thiago Silvy.

- Pamiętasz tego opryskliwego faceta z przed klubu? – Luiz chwycił mnie w pasie – To właśnie Silva. Mój przyjaciel z dzieciństwa.

- Przeuroczych masz przyjaciół. – zażartowałam i złożyłam pocałunek na jego policzku.

Był znacznie lepszy ode mnie. Ja grałam w podwójną grę – do końca nie wiedziałam, czy go kocham, czy nie. On był czysty, prawdziwy – znał swoje uczucia i wcale ich nie krył. A ja dałam mu nadzieję. Zniszczyłam przyjaźń, która między nami była. Pozwoliłam by mnie pokochał, kiedy sama nie byłam jeszcze na to gotowa. Teraz już za późno na powrót do tamtej relacji. David wpadł, Felix pragnie się spotkać. A czego chcę ja?