12: Place de la Révolution

Z chwilą, gdy moje skromne pakunki stanęły na zimnej podłodze mieszkania Davida, uświadomiłam sobie jak daleko zaszła ta znajomość. U Felixa byłam tylko gościem, a zostawienie u niego swojej szczoteczki było niczym zawarcie małżeństwa. Bronił się od wszelkich zobowiązań, a ja nie nalegałam. Luiz był jego zupełnym przeciwieństwem – to on chciał gwarancji, lubił dawać i mieć Cię przy sobie. Cieszył się jak dziecko, kiedy wielka ciężarówka podjechała pod jego apartamentowiec.

- Niepotrzebnie wynajmowałeś takiego kolosa – oznajmiłam, gdy kierowca otworzył tylną klapę, a naszym oczom ukazały się ledwie dwie walizki i kilka kartonów. Brazylijczyk roześmiał się donośnie i z pełnym entuzjazmem zabrał się za rozpakowywanie samochodu. Specjalnie na ten dzień odmówił wszelkich spotkań związanych z klubem. Powiedział, że to dzień dla nas i nic nie jest od tego ważniejsze. Wchodząc do garderoby zauważyłam, że uprzątnął wszystkie swoje rzeczy z lewej strony, tak by zrobić dla mnie miejsce. Moje ubrania zmieściłyby się w jednej szafce, a on zostawił mi całą ścianę. Uśmiechnęłam się w duchu i rozpakowałam kilka t-shirtów układając je w kosteczkę na jednej z półek.

- To tak na razie. – ucałował mnie w czoło – Jak zajmiesz się remontem to pomyślimy o czymś specjalnie dla Ciebie.

Zaskoczył mnie wizją mnie zajmującej się remontem. Czy naprawdę uważał, że osoba ze słomianym zapałem i wrodzoną niezdarnością jest w stanie nadzorować małą budowę?  Ściągnęłam niewygodne buty i przeszłam się po posiadłości – bo tak właśnie można było nazwać ten penthouse. Wszystko było w nim tak surowe i męskie, że aż prosiło się o kobiecą rękę. Podeszłam do kuchni, w której rządził już Brazylijczyk i objęłam go od tyłu.

- Co robisz? – wspinając się na palce, zajrzałam przez jego ramię. Patelnia pełna była owoców morza skąpanych w jakimś czerwonym sosie. Zapach, który ulatniał się z owego dania sprawiał, że mój żołądek domagał się natychmiastowego zaspokojenia.

- To taki prezent na powitanie.

Rozwinął na czarnym stole, granatowy obrus, postawił na nim dwa komplety talerzy i nakładając na każdy porcję obiadu, zachęcił mnie do zajęcia miejsca. W życiu nie jadłam tak wymyślnej kuchni, ale owa kompozycja aż prosiła się o spróbowanie. Wzięłam kęsa i zaczęłam delektować się boskim smakiem.

- Boże. Jesteś mistrzem. Obiecuję, że nigdy więcej nie będę gotować – powiedziałam przełykając kolejną część mojej porcji.

- Jak dla mnie, to możesz robić w tym domu co chcesz – uśmiechnął się łobuzersko.

- Uwierz mi, że nie chciałbyś mnie widzieć w swojej kuchni. Z resztą doświadczyłeś mojego talentu, kiedy próbowałam przygotować jajecznicę.

Nagle po całym salonie rozbiegła się piosenka „All of me”. David podbiegł do sofy i szybkim ruchem sięgnął małego, srebrnego urządzenia.

- Słucham – jego głos był pełen zdziwienia, ale i radości – Co? Ale jak to możliwe? – jego twarz nie wyrażała żadnych emocji – Myślisz, że to on? Nie martw się. Postaram się być jak najszybciej.

Rozłączył się i usiadł na skórzanej kanapie. Nic nie mówił. Oparł swoją głowę na rękach i wziął głęboki oddech.

- To ona? – zapytałam cicho wciąż nie wstając od stołu. Przestałam odczuwać głód. Wiedziałam, że to była Sara. I, że Luiz znów nie jest pewny tego co czuje. Nie odpowiadał mi przez dłuższą chwilę. Doglądał czubków swoich butów i chyba obmyślał, jak mi to wszystko wytłumaczyć. A ja zesztywniałam. Nie mogłam nawet oddychać. Strach sparaliżował każdą część mojego ciała.

- Tak. Jej mieszkanie spłonęło. Doszczętnie – wydusił w końcu.

- Lecisz do Londynu?

- Ona nie ma tam nikogo. Cała jej rodzina mieszka w Lizbonie. – podszedł do stołu i klęknął przy moim krześle – Jej matka ma jutro lot. Tylko do tego czasu potrzebuje jakiegoś schronienia i towarzystwa. Nie ma nawet dokumentów.

- A co z jej ukochanym? On nie może jej pomóc? – nie odważyłam się na niego spojrzeć. Bałam się, że wpadnę w jakiś szał albo rozbeczę jak małe dziecko.

- To on to zrobił. Rozstali się tydzień temu po tym jak ją uderzył. Muszę do niej jechać Mila.

- Jasne. – otrząsnęłam się – To naturalne. Będę czekać na wieści.

Nie minęła minuta, a już wpakowywał swoje ubrania do małej, podróżnej walizki. Jeszcze nigdy nie widziałam go w takim pośpiechu. Wyciągnął z szafki paszport, plik pieniędzy i popędził w stronę wyjścia.

- Kocham Cię – pocałował mnie mocno i zniknął za drzwiami. A ja zostałam sama w mieszkaniu, które było tak bardzo obce. Nie miałam pojęcia co ze sobą zrobić. Jakaś część mnie właśnie umierała. Ufałam mu, ale nie na tyle, by być pewną że jego uczucie do Sary nie odżyje. Samo jego zachowanie sprawiało, że stawałam się niepewna. Wystarczyło jedno skinienie, a był w drodze na lotnisko. I gdy wszystko układało się w piękną całość, znów ktoś stawał na mojej drodze do szczęścia. Tym razem jednak wydawało mi się, że był to mur nie do przebicia.

Gdy po raz pierwszy układałam się do snu w zimnym łóżku, bez Davida przy boku, wróciły do mnie wspomnienia o czasach, kiedy nie było go w moim życiu. A nawet, kiedy nie przyszło mi jeszcze mieszkać w tym cholernym mieście. Praga była zupełnie inna – tam każdy miał uśmiech na twarzy, ludzie mówili sobie „dzień dobry” nie dlatego, że taki był zwyczaj, tylko dlatego, że po prostu chcieli być mili. Dokładnie pamiętam licealne lata. Może i byłam głupiutką dziewczyną ciągle marzącą o idealnym życiu, ale przynajmniej niczego mi nie brakowało. Zawsze mogłam liczyć na mamę, która była moją najlepszą przyjaciółką. Powiedzenie jej największego sekretu nie było czymś wstydliwym, ale raczej wybawczym. To ona pierwsza dowiedziała się o pocałunku z chłopakiem ze starszej klasy, o zgubionych majtkach na balu absolwentów i pękniętej gumce. Uroniła morze łez, gdy żegnała mnie na lotnisku w to pochmurne popołudnie. Ale nie prosiła o rezygnację z Paryża. Życzyła mi dobrych chwil i powodzenia. Dlatego nic dziwnego, że to do niej właśnie zadzwoniłam, by nie czuć się samotną.

- Jak tam przeprowadzka córuś? – zapytała od razu, nie dając mi dojść do głosu. Cieszyła się jak dziecko na wieść, że w końcu jestem szczęśliwa. Żartowała, że skoro po tak krótkim czasie wprowadzam się do tajemniczego chłopaka, to tata musi zacząć zbierać oszczędności na ślub. Nie powiedziałam im, kto jest moim partnerem. Chciałam by przekonali się sami, przyjeżdżając do Paryża.

- Świetnie. Właśnie leżę w łóżku i szykuję się do snu. – mój naciągany, wesoły ton na pewno został przez nią rozszyfrowany. Jej jedynej nie potrafiłam nigdy oszukać. Zawsze udawało jej się doskonale odgadnąć moje kłamstwa. Z resztą, od dziecka powtarzała mi, że woli najgorszą prawdę.

- Leżysz w łóżku? To chyba nie powinnaś do mnie dzwonić. – zachichotała – My z tatą popijamy szampana. Udało mu się sprzedać najdroższy motor. Uwierzysz?

- T-to świetnie! – ciężko było mi powstrzymać łzy. Bardzo za nimi tęskniłam. Właśnie w takich chwilach najbardziej.

- Mili, wszystko okej? – zmartwiłam ją. Jej głos posmutniał.

- Małe, przejściowe problemy. Ale jutro już będzie dobrze.

- Wiesz, że możesz mi o wszystkim powiedzieć? Kochamy Cię bardzo mocno. Pamiętaj o tym.

- Ja też Was kocham. – otarłam łzę z policzka – Muszę kończyć. Odezwę się niebawem.

Po usłyszeniu denerwującego dźwięku  w telefonie, rozkleiłam się na dobre. Już nawet nie próbowałam się powstrzymać. Przybrałam pozycję embrionalną i czekałam aż sen zdejmie ze mnie ten ciężar ubiegającego dnia.

Gdy przebudziłam się rankiem, Słońce wisiało już wysoko nad horyzontem. Z trudem opuściłam ciepłe łóżko i podążyłam w stronę toalety. Dalej nie mogłam uwierzyć w jej wielkość. Dotarcie z prysznica do umywalki zajmowało wieczność. Wzięłam orzeźwiającą kąpiel, wtarłam w ciało balsam i ubrałam dres. W Paryżu biegałam zazwyczaj, kiedy coś mnie trapiło. Tak było i tym razem. Czterdzieści minut szybkiego truchtu zdecydowanie postawiło mnie na nogi. Delikatny zarys uśmiechu pojawił się na mojej twarzy. Czułam się lepiej. I miałam przeczucie, że dzisiaj nie stanie się złego.

Pełna entuzjazmu weszłam do windy i odczekałam, aż dotrze na ostatnie piętro. Przekręciłam kluczyk w drzwiach, ale te były otwarte. Pociągnęłam za klamkę, a moim oczom ukazał się David.

A tuż obok niego ona. Niska, mocno opalona brunetka z szerokim uśmiechem na ustach. Wyglądali jak stare, dobre małżeństwo. A ja czułam, że nie pasuję do tego obrazka i że tak naprawdę nigdy do niego nie pasowałam.