13: Cloître Notre-Dame

- To ona? – jej słodki głos sprawił, że straciłam resztki pewności siebie. Miała na sobie wysokie szpilki i czarny kostium. Zupełnie nie przypominała Sary, której zdjęcia pojawiały się w Internecie. Ja, w swoim szarym, przepoconym dresie i z niechlujną kitką uwiązaną na środku głowy mogłam czyścić jej buty. Ona pasowała do tego wnętrza, ja nie.

- Jak dobrze, że jesteś. – David podszedł do mnie i skradł pocałunek. Jego towarzyszka wyraźnie nie była zadowolona. Również nie pozostała w tyle i wyciągnęła rękę w geście przywitania.

- Sara. – wymuszony, szeroki uśmiech przyprawił mnie o zawrót głowy – Słodziutka jesteś.

- M-Mila – wypowiedziałam półgłosem modląc się w duchu, żeby zniknęła stąd jak najszybciej. Nie potrafiłam się zachować, nie wiedziałam co ze sobą robić. Przeprosiłam grzecznie i udałam się do garderoby, by jak najszybciej pozbyć się mało gustownego odzienia. Ściągając z siebie spodnie nie miałam pojęcia co na siebie włożyć. Żadna z moich rzeczy nie była nawet w połowie tak seksowna, jak ubranie Madeiry. W dodatku moja zmęczona twarz nie nadawała się na konkurowanie z jej idealnie dopieszczonym makijażem. Widać było, że doskonale przygotowała się do walki. Bo pewnym było, że nie przyjechała do Paryża tylko przez kłopoty z byłym chłopakiem. Chciała wrócić do Davida, a ja nie stanowiłam dla niej żadnej przeszkody.

- Zawód dziewczyny piłkarza bywa trudny, co? – usłyszałam nagle za sobą. Portugalka przystanęła przy wejściu opierając biodro o czarną framugę. Spoglądała na swoje paznokcie jakby udając, że wcale mnie tu nie ma.

- Skupiam się na swoich studiach, nie na byciu czyjąś dziewczyną – odgryzłam się i ubrałam pośpiesznie bluzkę. Nie przeszkadzało jej, że stałam półnaga. Wręcz przeciwnie – chyba czuła satysfakcję, że to ja jestem postawiona w trudnym położeniu, a ona góruje.

- Niedługo Ci się znudzi. – pierwszy raz na mnie spojrzała – Takie życie jest wygodniejsze. Nie musisz pracować, masz co tylko chcesz, a David to złoty chłopak.

- Aspiruję do czegoś większego, niż tylko przystawania.

- To nie przystawanie. – stanęła tuż przede mną, tak, że prawie czułam jej oddech – To instytucja. W Londynie nazywają nas „WAGs”. Żony i dziewczyny. Musisz nauczyć się istnieć w ten sposób. Inaczej szybko skończysz poza linią boiska.

Brzmiało jak groźba. Gdzieś między wierszami ukryła swój jad. Dała mi znać, że nie jestem bezpieczna, kiedy widać ją na horyzoncie. W końcu to „nas” nazywają „WAGs”. Nie odpowiedziałam na jej zaczepkę. Postanowiłam być mądrzejsza. Ominęłam jej wymowną sylwetkę i udałam się wprost do salonu. Luiz siedział na kanapie i przeglądał coś na telefonie. Wyglądał tak beztrosko – nie przeszkadzało mu towarzystwo byłej i obecnej dziewczyny w jednym pomieszczeniu. Ale za to go przecież kochałam. Tak. Kochałam go. I tak bardzo nie chciałam go stracić, że sama myśl wywiercała mi dziurę w sercu. Felixa darzyłam wielkim uczuciem, ale nie mogło się to równać z tym, co czułam teraz. Ta miłość bolała od samego kochania. Jej strata wyrządziłaby katastrofę nie do opisania.

- Ucięłyście sobie pogawędkę? – zapytał, gdy zorientował się, że zajęłam miejsce obok niego. Objął mnie w pasie i przyciągnął bliżej. Ciepło jego ciała dawało mi ukojenie. Moje nerwy, wystawione na ciężką próbę, choć przez chwilę mogły odpocząć skryte w cieniu jego czułości. Ile bym dała, by już zawsze tak było.

- Można tak powiedzieć. – nie chciałam opowiadać mu o radach ex z podwójnym znaczeniem. Z pewnością i tak by nie zrozumiał.

Dołączyła do nas Sara. Przysiadła na podłokietniku i zaglądając mu przez ramię spojrzała na wyświetlacz urządzenia.

- Znalazłem Ci hotel. Niedaleko stąd, więc przynajmniej tymczasowo będziesz niedaleko nas, dopóki Twoja mama się nie pojawi.

- Och. – wydała z siebie jęk zawodu – Jeśli się nie obrazisz – spojrzała na mnie przez urywek chwili, po czym przeniosła wzrok na Luiza – Wolałabym zostać tutaj. W Paryżu byłam tylko raz, kiedy zabrałeś mnie na  rocznicę. Kompletnie nie znam tego miasta.

Wiedziałam, że się zgodzi. Nie potrafił odmawiać. A już w szczególności nie jej. Wstałam i podeszłam do wielkiego okna. Musiałam się powstrzymywać od wybuchnięcia wiązanką nieprzyjemnych słów skierowanych pod jej adresem. Grała w otwarte karty, a ja nie potrafiłam się bronić. Zero, jeden dla Sary.

- Mila, kochanie? – David podszedł do mnie i zmusił bym spojrzała mu prosto w oczy.

- Nie ma problemu. – wymusiłam uśmiech – Ja przeniosę się do siebie. Niebawem mam egzaminy i nawet to lepiej, bo skupię się tylko na nauce. – blefowałam. Wiadome było, że moje myśli krążyć będą tylko wokół jednego wątku. Ale on się zgodził. Bez słowa zająknięcia pomógł mi spakować kilka rzeczy i osobiście podwiózł pod samą kamienicę. Gdy w milczeniu wchodziliśmy na górę, zaczęły dopadać mnie ponure myśli. Sama przecież wystawiałam go jej na pożarcie. Wyniosłam się, żeby mieli więcej czasu na wspominanie dobrych momentów w związku.

- To góra dwie noce – powiedział postawiwszy torbę w przedpokoju. Rozprostował kości i przytulił mnie mocno do piersi. – Wiem, że to trudna sytuacja. Musisz mi zaufać.

- Ufam Ci. Gdyby tak nie było, nie poleciałbyś sam do Londynu. – zaśmiałam się cicho. Bardzo chciałam, by nie przejmował się moim samopoczuciem. Pragnęłam zachować obawy dla siebie.

- Tylko Ciebie kocham. – pocałował mnie w czoło – I nie pal tyle.

Kiedy wyszedł z trudem znalazłam sobie miejsce. Krzątałam się od kąta do kąta z przerwami na papierosa. Chciałam napisać jakiś artykuł, ale wychodziły marne wypociny niegodne nawet szmatławców dla kobiet. W końcu zmuszona brakiem rozrywki, odpaliłam piracką kopię „Dobrej i złej miłości” i zatopiłam się w rzeczywistości Nat i jej rozterek. Zawsze myślałam, że to ją właśnie będę grała w realnym życiu. Tymczasem zostałam jeszcze bardziej frajerską wersją Jacoba. Tak, byłam damskim, frajerskim Jacobem.

Gdy na ekranie pojawiły się napisy końcowe wciąż tkwiłam w świecie wyimaginowanych wyobrażeń dotyczących tego, co może teraz robić chłopak, którego kocham i jego eks. Gdyby nie dzwonek pewnie tkwiłabym na kanapie do wieczora.

Podbiegłam do drzwi z nadzieją, że spotkam za nimi mojego ukochanego. Jakie było zdziwienie, gdy moim oczom ukazał się wysoki, śniady mężczyzna. Ten sam, który zachował się opryskliwie przed wejściem do klubu, kiedy nie wiedziałam jeszcze co to Paris Saint-Germain.

- Wpuścisz mnie, czy będziemy się na siebie gapić aż zajdzie Słońce? – powitał mnie niezmiernie serdecznie i wpakował się do środka. Rozejrzał się wkoło i zajął miejsce na sofie. Byłam zupełnie zszokowana jego zachowaniem.

- Przepraszam, my się znamy?

- Może nasza znajomość nie zaczęła się jakoś super sympatycznie, ale przekonałem się do Ciebie. Tak w ogóle jestem Thiago. – podał mi rękę – Thiago Silva.

- Mila – wydukałam niepewnym głosem.

- Przyszedłem tutaj jako przyjaciel Luiza. Znam go od dzieciaka i nie mogę się nadziwić, jak łatwowiernym jest idiotą. – uderzył palcem kilka raz w skroń – Doszły mnie słuchy, że Madame Madeira pojawiła się w mieście.

A więc on też jej nie lubił. Co ta dziewczyna, miała w sobie, że tylko David dostrzegał w niej dobro? Wyciągnęłam z paczki papieros i podchodząc do otwartego okna dałam upust wszelkim emocjom.

- Zmanipuluje go. Wiem o tym. A wtedy go stracę. Na pewno go stracę. – wciągnęłam dym głęboko w płuca i wypuściłam z impetem szarą chmurę. Thiago dalej siedział na kanapie zupełnie niewzruszony moim wywodem.

- To co ty tutaj robisz dziewczyno? Powinnaś tam być i nie pozwolić, by ta żmija go omamiła. Nawet nie wiesz, jak przy Tobie odżył. Znowu zobaczyłem w nim mojego dawnego druha. A nie bankomat, którym zrobiła go Sara. Nie wytrzymam jeśli znowu się zejdą. Zabiję ją gołymi rękami. A przypominam, że mam dwójkę dzieci. Chcesz, by oglądały ojca zza krat?

- Może tylko histeryzujemy? – zapytałam, choć sama nie wierzyłam we własne słowa – Przecież jest dorosłym facetem i dobrze wie, co robi.

- Malutka. – w końcu wstał i poklepał mnie po plecach – Widać, że jej nie znasz. To zawodowiec. Kilka słówek i jego serce znowu stopnieje.

Thiago wiedział o czym mówi. Znał ją dobrze. I wybitnie uświadomił mi, że moje obawy są słuszne – że nie jestem tylko histeryczką, ale naprawdę mam się czego bać. Bo go tracę. 

Bezpowrotnie.