14: Gare du Nord

muzyka

Ranek był potworny. Resztkami chęci zmusiłam się do wstania i doprowadzenia ciała do wersji przynajmniej trochę gotowej na pokazanie się światu. Świadomość spędzenia 5 godzin na uczelni zmotywowała mnie do zjedzenia niezbyt smacznej owsianki. Założyłam na siebie to, co zdążyłam zgarnąć od Davida i z niepochamowaną niechęcią, udałam się na uczelnię. Było zimno. Wiatr zagarniał moje potargane włosy do tyłu. Lada chwila miał spaść pierwszy śnieg. Nawet papieros nie wytrzymywał temperatury i gasł za każdym razem, gdy nieustannie go odpalałam. Jesień była w tym roku naprawdę paskudna. Ale nie przeszkadzało mi to. Wręcz przeciwnie. Wydawało mi się, że pogoda odzwierciedla mój niespecjalny nastrój.

Luiz nie odzywał się od chwili zniknięcia za drzwiami mojego mieszkania. Miał dzwonić, ale tego nie zrobił. Moja duma była tak ogromna, że nie pozwoliła mi na wykonanie telefonu. Choć skręcało mnie z ciekawości, co dzieje się na ostatnim piętrze lśniącego nowością, budynku. Ciągle widziałam te same, wyimaginowane sceny z ich udziałem. Byłam chorą histeryczką, która najzwyczajniej w świecie nie wierzyła w wierność. Usprawiedliwiałam się doświadczeniem w zawodzie zdradzonej dziewczyny. W końcu Felix dobitnie pokazał mi co to znaczy. Mimo wszystko, marzyłam tylko i wyłącznie o tym, by stanął w progu i przytulił mnie mocno. Wtedy wszystkie obawy zniknęłyby jak za pociągnięciem czarodziejskiej różdżki.

Nie spostrzegłam, kiedy doszłam do bram dobrze znanego mi budynku. Auriel opierał się o mur i wypuszczał małe, szare okręgi z ust. Czasami zachowywał się jak totalny dureń. Ale dziewczyny go uwielbiały. Naprawdę mógł napisać sporych rozmiarów książkę, dotyczącą samych podbojów miłosnych. Ostatnimi czasy spotykał się z niejaką Vicky – amerykańską studentką z wymiany. Uczyła się medycyny i była dość sympatyczna. Widziałyśmy się ze dwa razy, zupełnie przypadkiem, bo Auriel nie zwykł przedstawiać mi swoich miłości.

- Jak tam przeprowadzka? – zapytał od razu, gdy do niego podeszłam. Zgasił ledwo tlącą się bibułkę i ospale ruszyliśmy w stronę wejścia. Sorbona była wielkim uniwersytetem z wieloma oddziałami. Nasz mieścił się w starych murach ówczesnych akademików. Małe pokoje przekształcone w wielkie aule, na których odbywały się wykłady. Auriel ciągle żartuje, że to jest powodem jego ciągłych drzemek. Weszliśmy do sali trochę wcześniej ni zwykle, więc udało się nam zająć miejsca na samym końcu.

- Nie w humorze, co? – otworzył swój pusty notatnik i zaczął malować nieokreślone wzorki. Ściągnął z głowy kaptur i dopiero teraz zauważyłam, że ściął długą grzywę, którą zawsze zawijał do góry. Od razu nabrał więcej męskości. Uśmiechnęłam się pod nosem i otworzyłam laptop.

- Nie chcę o tym rozmawiać.

- Mieszkasz u niego jeden dzień, a już dał Ci w kość? Nie wróżę temu związkowi świetlanej przyszłości – zażartował, a ja palnęłam go z całej siły w ramię. Zaśmiał się głośno i spojrzał na mnie swoim obwiniającym wzrokiem.

- Będzie dobrze. – te słowa wypowiedziane bardziej same do siebie w ogóle do mnie nie przemawiały. Chciałam w nie uwierzyć, ale dopóki nie miałam wiadomości od Davida, dopóty nie czułam się pewnie.

Felix o dziwo spóźnił się parę minut, za co przez kolejne pięć przepraszał. Jego wykład był nadzwyczaj ciekawy, a i jego zachowanie wydawało się być nieco inne. Już nie mówił z wyniosłym tonem, nie obrażał studentów i nie chwalił się licznymi sukcesami. Jedyne na czym się skupiał to nauczenie nas czegoś nowego i nie tylko ja zauważyłam tę przemianę.

- Dziwny jest, nie? – Auriel szturchnął mnie łokciem. Nawet on zaczął notować, choć nigdy tego nie robił. To musiało być coś spektakularnego.

Zakończył równe 70 minut po tym jak zaczął monolog. Niezwykle punktualnie. Podziękował serdecznie za skupienie i ciszę, jaką mu sprezentowaliśmy i zaczął się pakować. Odniosłam wrażenie, że coś się w nim zmieniło. Egoistyczny pierwiastek szeptał, że to przez spotkanie ze mną, ale szybko zdusiłam w sobie tą myśl.

Zeszłam powoli po schodach nie spuszczając z niego wzroku. Ale on nie spoglądał na aulę. Wsadził notatki do neseseru i wyszedł nie oglądając się w tył. Zupełnie nie przypominał Felixa, który złamał mi serce.

Auriel przywołał mnie do świata żywych i ruszyliśmy w stronę wyjścia. Od razu, kiedy świeże powietrze uderzyło w nasze twarze, wyciągnął z kieszeni paczkę Marlboro i poczęstował mnie jednym.

- Lea wyjechała – powiedział podając mi zapalniczkę. Wciągnął śmiercionośną chmurę do płuc i wypuścił ze świstem.

- Jak to wyjechała? Gdzie? – nie mogłam uwierzyć w to, że ktoś taki jak ona zdecydował się na ucieczkę.

- Nie mówiłem Ci, ale ona i Felix dalej kręcili ze sobą. Słyszałem od jednej z moich partnerek, że ostro się pokłócili i zerwali jakiś tydzień temu. Załatwiła sobie wymianę i siedzi teraz w Belgii, czy Holandii.

Pokłócili się o mnie. Albo przeze mnie. Czy powiedział jej, że dalej mnie kocha? Skrzywdził kolejną dziewczynę. Nabrałam tylko pewności, że on nie potrafi stworzyć silnego związku – niszczy każdy, zanim tak naprawdę się zacznie. Było mi jej żal, choć wcale nie powinno. W końcu odbiła mi faceta. Ale dalej trochę ją lubiłam, a świadomość, że cierpi w podobny sposób, co jeszcze niedawno ja, sprawiała, że przestawałam czuć żal. Niestety jej rozdział w moim życiu zakończył się w dość podniosły sposób. Wyjechała. I pewnie już nigdy więcej jej nie zobaczę.

- Rozmawiasz z nią? – zapytałam, gdy spacerowaliśmy po pobliskim parku. Auriel mieszkał niedaleko uczelni, więc zawsze to jego droga do domu, była najczęstszym miejscem naszych rozmów.

- Nie. To by było trochę nie fair w stosunku do Ciebie. No wiesz, te wszystkie babskie bzdury dotyczące lojalności.

- Ja nic nie mówiłam na ten temat.

- Ale ja postanowiłem obrać stronę – uśmiechnął się delikatnie – Lea była szmatą, nie oszukujmy się. Ty przynajmniej trzymasz fason. I nie zwiewasz, jak pojawia się problem.

Przytuliłam go mocno. Czasami strasznie działał mi na nerwy, ale był dla mnie jak starszy brat. Zawsze miał czas, żeby się ze mną spotkać, słuchał uważnie moich wywodów i miał ciekawe rady. Nie oceniał mnie, ani ja nie oceniałam jego. W naszej przyjaźni panowała harmonia i co najważniejsze – żadne z nas nigdy jej nie zachwiało.

- Spadaj do domu – prychnęłam, gdy znaleźliśmy się pod jego parterowym domem. Mieszkał z siostrą, która studiowała na Akademii Sztuk Pięknych. Rodzice kupili im dom, a sami wyjechali z Paryża, by zwiedzać świat. Sam Auriel nie potrafił określić, gdzie się w danej chwili znajdowali. Nie wspominał o nich za często, więc i nie pytałam.

- Trzymaj się, mała. I nie pozwól, by jakiś frajer Cię złamał. Musisz być twarda! – dźgnął mnie palcem w brzuch i machając na odchodne, zniknął za metalową bramą. Zaśmiałam się sama do siebie i powolnym krokiem ruszyłam w stronę własnego domu. Odpaliłam kolejnego papierosa. Ostatnio bardzo dużo paliłam. To co się działo w moim życiu samo pchało mnie w szpony nałogu. Cudem było, że nie sięgałam po nic twardszego, ale zupełnie nie ciągnęło mnie w te rejony. Zerknęłam na mały zegarek sprezentowany przez mamę, na imieniny – wybiła 13. David dalej nie dawał znaku życia. Wahałam się, czy nie zadzwonić, ale ilekroć wykręcałam jego numer, momentalnie wciskałam czerwoną słuchawkę. Wiatr przybrał na sile. Zapowiadało się na niezłą wichurę. Minęłam skrzyżowanie i dostrzegłam sportowy samochód zaparkowany nieopodal mojej kamienicy. Należał do Luiza. Serce zaczęło bić niebezpiecznie szybko. Bałam się, że zaraz wyskoczy z mojej piersi i umrę na chodniku już więcej go nie zobaczywszy. Zatrzymałam się na chwilę i oparłam o mur sąsiadującego budynku. Boże, czego ja się obawiałam? Pewnie przyjechał, by oznajmić, że Sara wyleciała i zabiera mnie ze sobą. A potem będziemy się kochać w jego wielkim prysznicu. Ugotuje mi coś dobrego i wszystko wróci do normy. Musiałam się otrząsnąć, bo wydumane scenariusze przysłaniały mi rzeczywistość. Potrząsnęłam głową, poprawiłam sweter, zarzuciłam torebkę na ramię i z impetem otworzyłam wejściowe drzwi. Siedział dokładnie w tym samym miejscu, co wtedy gdy toczyłam konwersację z Durandem. Jego mina była posępna i wcale nie wydawał się skakać z radości. Wystarczyło jedno spojrzenie w jego smutne oczy i już wiedziałam. Wiedziałam, że nie jest okej.

- Musimy porozmawiać, Mila.

Nie chciałam usłyszeć tego zdania. Nie od niego. Nie teraz. Nigdy.

Ale usłyszałam. I jeszcze wiele innych rzeczy.

- Wejdź. – otworzyłam drzwi i wpuściłam go do środka. Nie zdążyłam posprzątać, więc wszędzie było pełno ubrań i śmieci. Byłam straszną bałaganiarą. Rozebrałam sweter i nalałam nam wody do szklanek. Zajął już swoje miejsce na kanapie, ale nie przypominał Davida, który jeszcze dwa dni wcześniej całował mnie na pożegnanie. Nie spoglądał w moją stronę, ciągle patrzył w dół. Stukał nerwowo nogą o parkiet. Stanęłam nad nim i podałam mu szkło. Nawet wtedy na mnie nie spojrzał. Atmosfera była za gęsta. Zaczynałam się dusić.

- O co chodzi? – mój głos, pełen obaw, tylko pogorszył sprawy. Wstał z sofy i podszedł o okna. Postawił szklankę na parapecie i skupił na niej wzrok. Ręce zaciśnięte miał w pięści. Jego mięśnie były naprężone, zupełnie jakby szykował się do ucieczki. A ja nie wiedziałam dlaczego. Zajęłam jego miejsce na kanapie i upiłam wody. Zaschło mi w ustach, choć nic nie mówiłam. Nerwowo zmierzwiłam włosy i wsadziłam kosmyk za ucho. Dalej milczał. Zupełnie jakbym to ja była winna. Jakby dowiedział się czegoś strasznego. I już totalnie postradałam zmysły.

- Nie wyjechała – wydusił w końcu, ale w dalszym ciągu patrzył na przeźroczystą ciecz. Coś we mnie pękło. Mała cząstka mojego serca, które niedawno pozbierało się do całości, odpadła. Zaczęłam się trząść, choć wcale nie było mi zimno. Nerwy szarpały mną na wszystkie strony. Mimo to, David nie obdarzył mnie spojrzeniem.

- Dlaczego? – zapytałam ledwie słyszalnie.

- Zostaje.

Wszystkie mięśnie mojego ciała nagle zwiotczały. Szklanka swobodnie upadła na podłogę. Woda zmoczyła mi nogawki. Opuściłam głowę na dół, by zakryć twarz. Niekontrolowana łza spadła mi na nogę. Zacisnęłam ręce, by zatuszować drżenie. Nie chciałam na niego patrzeć. Teraz już nawet nie mogłam.

- Wracasz do niej? – rzuciłam retorycznie. Dobrze wiedziałam, że wraca. I że tym samym ja, niekochana, zostaję sama.

- Mila – podszedł do mnie – Wczoraj wieczorem uświadomiłem sobie, że nigdy nie odszedłem. – klęknął i kątem oka dostrzegłam jak na mnie patrzy. Nie było w tym miłości. Był strach. Strach przed tym, co się wydarzy. Nie chciałam robić scen. Pociągnęłam nosem, przetarłam oczy i resztkami wewnętrznej siły zmusiłam się do wstania. Ominęłam go, otworzyłam barek i otworzyłam wino – te, które przywiozłam ze sobą z Pragi. Na wyjątkową okazję. Na dzisiaj.

- Napijmy się – wypełniłam dwie lampki, aż po brzegi. Zaskoczyłam go, ale nie odmówił. Wziął trunek do ręki i upił trochę.

- A gdybym pomogła Ci odejść? – zabrzmiało jak błaganie, by został. Bo chciałam, by został. Ten ostatni raz musiałam zawalczyć. Inaczej, nigdy bym sobie nie darowała.

- Nie mogę. Nie mógłbym żyć ze świadomością, że krzywdzę Cię jeszcze bardziej. Zasługujesz na prawdziwą miłość. Na bycie z kimś na wyłączność. Ja Ci tego nie zagwarantuję.

Usłyszałam jak moje serce się rozpada. Powoli, boleśnie, na niezliczone części. Cierpiałam. Tak jak nigdy. Miałam ochotę wyrwać je sobie z piersi. By przestało mnie boleć. A jego twarz, z wyrysowanym smutkiem, tylko wzmagała to co czułam. Tak bardzo chciałam go przytulić, prosić, by mnie uleczył swoim pocałunkiem. Każda część mojego ciała błagała o jego dotyk. Czułam się jak człowiek, który wędruje przez pustynię bez wody. Moją wodą, była jego miłość, którą mi zabrał. I której już nigdy miałam nie doświadczyć.

- Czy mógłbyś mnie zostawić? Nie chcę się przy Tobie błaźnić.

- Ale…

- Proszę – przerwałam mu – Wyjdź – głos mi się łamał. Ledwo powstrzymałam się przed szlochem. Posłuchał mnie. Ostatni raz spojrzał na moją zmizerniałą twarz i zniknął. A razem z nim znikło powietrze. Położyłam się na zimnej ziemi, nieopodal roztrzaskanego szkła. I w końcu wypuściłam z siebie cały smutek. Lał się strumieniami, wypełniał każdy kąt. Nie próbowałam nawet udawać, że sobie radzę. Po prostu leżałam i czekałam, aż minie. I choć trwało to godzinami – w końcu przestało. Choć czułam, że zamiast serca, mam w klatce wielki, stalowy gwóźdź – urosłam w siłę.

Spakowałam do torby najpotrzebniejsze rzeczy, wysłałam kilka SMSów z wyjaśnieniami, poprosiłam go by wysłał moje rzeczy do Pragi i udałam się na lotnisko.

Czekając na lot uśmiechnęłam się pod nosem – byłam stuprocentowym Jacobem. Dokładnie teraz – siedząc na lotnisku, przypieczętowałam swoją beznadziejną rolę. Może tylko z jednym wyjątkiem – moja bajka nie kończy się w spektakularny sposób. Ja uciekam. Uciekam z Paryża, który wyrządził same krzywdy w moim życiu. Który sprawił, że jestem naga, a moje rany są otwarte. I nie chcę pamiętać stąd ani jednej chwili.

Bycie Jacobem jest do bani.